بررسی رابطه پرخاشگری آشکار و ارتباطی با سازگاری عاطفی - اجتماعی دانش آموزان دختر و پسر دوره ابتدایی

هدف از این پژوهش بررسی پرخاشگری (ارتباطی) و رابطه آن با سازگاری عاطفی اجتماعی دانش آموزان بود. بدین منظور243 دانش آموز دختر و پسر (121 پسر و 122دختر) سال چهارم ابتدایی دبستانهای دولتی شهر شیراز مورد بررسی قرار گرفتند. برای سنجش سازگاری عاطفی اجتماعی آزمودنی هااز دو مقیاس مربوط به معلم و دانش آموزاستفاده شد. هر یک از این دو مقیاس دارای چهار زیرمقیاس، پرخاشگری ارتباطی، پرخاشگری آشکار، رفتار جامعه پسند و احساس افسردگی بود. علاوه بر این مقیاس مربوط به همسالان دو گویه برای جامعه سنجی مثبت ومنفی و مقیاس مربوط به معلم یک گویه برای ارزیابی میزان محبوبیت دانش آموزان داشت. به منظور تعیین ساختار عاملی این دو ابزار، ازروش تحلیل عامل استفاده گردید و نتایج حاصل نشان داد در مقیاس همسالان هر 4 عامل پیش بینی شده از هم تفکیک شدند، اما در ابزار مربوط به معلم دو رفتار پرخاشگری آشکار وارتباطی از هم قابل تشخیص نبودند و فقط سه عامل از هم تفکیک شدند.برای تعیین پایایی این دو مقیاس از روش آلفای کرونباخ استفاده شد. نتایج نشانه پایایی مطلوب و قابل قبول هر دو ابزار بود. نتایج تحقیق به قرار زیر بود:1 بین پرخاشگری آشکار و ارتباطی و سازگاری عاطفی اجتماعی دانش آموزان رابطه معنی دار وجود دارد.
2 پرخاشگری آشکار پسران به طور معنی دار بیشتر از دختران و پرخاشگری ارتباطی دختران به طور معنی دار بیشتر از پسران است. 3 بین ارزیابی معلمان و دانش آموزان از پرخاشگری، آشکار و ارتباطی همبستگی معنی دار وجود دارد.