بررسی هم خوانی پیش بینی کاردرمان گران از توانایی دستی آتی مبتلایان به فلج مغزی 4 تا 18 ساله با نتایج مقیاس طبقه بندی توانایی دستی(MACS)

تعیین میزان توانایی کودکان فلج مغزی توسط سازمان هایی هم چون بهزیستی، نقش مهمی را در برنامه ریزی درمان و ارائه خدمات حمایتی بازی می کند. سیستم طبقه بندی توانایی دستی، قسمتی از این مهم را به انجام می رساند. در استان مازندران، پیش بینی توانایی دستی به صورت شهودی و بدون ابزار صورت می گیرد. پژوهش حاضر با هدف بررسی هم خوانی پیش بینی کاردرمان گران از عملکرد دستی آتی مبتلایان به فلج مغزی با مقیاس MACS انجام شد.
مطالعه حاضر از نوع مقطعی است و جامعه مورد بررسی آن شامل 12 کاردرمان گر شاغل در مراکز توان بخشی تحت نظارت اداره بهزیستی استان مازندران می باشد. در ابتدا کاردرمان گران توانایی دستی 100 فرد مبتلا به فلج مغزی را براساس پیش بینی خود به پنج سطح طبقه بندی نمودند. محقق در مرحله بعد، تمامی این افراد را بر اساس مقیاس MACS طبقه بندی نمود. در انتها میزان هم خوانی پیش بینی درمان گر و محقق مورد تحلیل آماری قرار گرفت.
ضریب کاپای وزنی مقیاس MACS با سطح معنی داری 001/0>p در سطح یک 671/0 و در سطح پنج 747/0 بود که هر دو بیان گر میزان توافق خوبی بودند. این ضریب در سطح سه و چهار به ترتیب 471/0 و 444/0 بود که نشان دهنده توافق نسبتا خوبی بود. ضرب کاپای وزنی در سطح دو نیز برابر با 358/0 و نشان دهنده توافق کم بود.
با وجود هم خوانی بین پیش بینی درمان گر و محقق، مقیاس MACS به عنوان ابزاری مفید در طبقه بندی میزان توانایی دستی کودکان فلج مغزی و پیش بینی نیاز یا عدم نیاز آنان به وسایل کمکی و تطابقی توسط کاردرمان گران در مراکز توان بخشی و ادرارات بهزیستی مورد استفاده قرار می گیرد.