شناسایی ترکیبات تشکیل دهنده، حداقل غلظت بازدارندگی از رشد و ریزپوشانی کردن اسانس رزماری کشت شده در شیراز

رزماری یا اکلیل کوهی با نام علمی لاتین Rosmarinus officinalis L. گیاهی است متعلق به خانواده نعناییان که به دلیل ویژگی های ضدمیکروبی، ضداکسیدانی و ضدموتاژنیک به طور گسترده در صنایع پزشکی، دارویی و غذایی استفاده می شود.
در این پژوهش شناسایی و تعیین مقادیر ترکیبات تشکیل دهنده و حداقل غلظت بازدارندگی از رشد اسانس رزماری و مشخص کردن کارایی ریزپوشانی کردن آن در پوشش کیتوزان مورد بررسی قرار گرفت.
جهت استحصال اسانس از روش تقطیر با آب توسط کلونجر استفاده شد و پس از به دست آوردن اسانس، جداسازی ترکیبات توسط کروماتوگرافی گازی- طیف سنجی جرمی (GC-MS) و شناسایی ترکیبات توسط اندیس کوآتس و زمان بازداری انجام شد، همچنین جهت ریزپوشانی کردن در پوشش کیتوزان از روش امولسیون کردن استفاده شد. برای تعیین حداقل غلظت بازدارندگی از رشد اسانس رزماری از روش رقیق سازی در محیط کشت جامد مورد استفاده قرار گرفت.
نتایج نشان می دهد که بیشترین ترکیبات موجود در اسانس رزماری به دست آمده از برگ ها و ساقه گیاه کشت شده در شیراز، ایران و برداشت شده در ماه خرداد عبارت بودند از: آلفا پینن با 3/12 درصد، 1و8- سینئول با 02/12 درصد و کامفن با
2/9 درصد. همچنین بازده استحصال محاسبه شده برای اسانس به دست آمده 4/1 درصد و کارایی ریزپوشانی کردن اسانس در پوشش کیتوزان 33/39 درصد محاسبه شد همچنین میزان حداقل غلظت بازدارنده از رشد اسانس رزماری در برابر باکتری های استافیلوکوکوس اورئوس و اشریشیاکلی به ترتیب mg/mL 5/8 و 5/3 میلی گرم بر میلی لیتر تعیین شد.
رزماری به دلیل داشتن ترکیبات ترپنی مانند آلفا پینن و لینالول در ساختار خودش دارای خواص ضدباکتری و ضداکسیدانی مناسبی می باشد از سوی دیگر ازدیاد مقادیر ترکیبات فعال بیولوژیکی و روغن های فرار آن باعث بالا رفتن بازده استحصال اسانس این گیاه می شود.