تاثیر قرار دادهای نفتی بر روند تولید نفت ایران

این مقاله تاثیر قراردادهای نفتی بر روند تولید نفت ایران را مورد بررسی قرار داده است. در ابتدا تاثیر این قراردادها بر روند تولید یک مخزن نمونه مورد ارزیابی قرار گرفته و سپس با استفاده از نتایج آن، روند تولید نفت ایران تخمین زده شده است. پیش بینی روند تولید از مخزن نمونه برای انواع مختلف قرارداد، با در نطر گرفتن خواص مخزنی، مسائل اقتصادی، رژیم مالی قراردادی و اعمال قید حداکثر کردن خالص ارزش فعلی بهره بردار با استفاده از یک معادله برنامه ریزی عدد صحیح مختلط غیرخطی بدست آمده است. سپس با بهره گیری از این نتایج و اعمال الگوی لاندای هابرت چندگانه، برای دو دوره متفاوت، تاثیر قراردادهای نفتی بر روند تولید نفت ایران مورد ارزیابی قرار گرفته است.
طبق نتایج بدست آمده از شبیه سازی تولید نفت خام از مخزن نمونه، میزان تولید در صورت وجود قرارداد بلندمدت با شرکت بین المللی نفتی، بیشتر از حالتی است که مدیریت تولید در دست شرکت ملی نفت ایران باشد. همچنین با افزایش سهم شرکت بین المللی نفتی در قرارداد، میزان تولید وی از مخزن نیز افزایش می یابد. نتایج بدست آمده نشان می دهد در مقطعی که مدیریت تولید در دست شرکت های بین المللی نفتی بوده است، بدلیل انگیزه بیشتر این شرکت ها جهت تولید و کسب منفعت بیشتر، میزان تولید از تولید بالقوه بیشتر می باشد. در حالی که این میزان در دوره ای که صرفا قراردادها خدماتی جهت توسعه میادین منعقد گردیده و مدیریت تولید در دست شرکت ملی نفت ایران بوده است، به دلیل ریسک گریزی دولت و عدم بکارگیری فناوری مناسب و سرمایه گذاری کافی جهت توسعه میادین، کمتر از میزان تولید بالقوه می باشد.