تاثیر شخصیت بر کوتاهی در عمل از منظر امیرالمومنین (علیه السلام)

عمل همنشین همیشگی انسان در دنیا و آخرت است، و به واسطهآن است که آدمی مسیر کمال و سعادت را پیموده و به رشد و تعالی دست می یابد، لیکن انسان همواره به آفت کوتاهی در عمل مبتلا است. با نگاه به کتاب شریف نهج البلاغه می توان عوامل فردی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بسیاری برای کوتاهی انسان در عمل بیان نمود که این مقاله عهده دار بخش اول یعنی عوامل فردی ناشی از شخصیت انسان شده است. این عوامل با گران خاطری و فروگذاری مردم در اطاعت از رهبر و عمل به آموزه های الهی، در چهار حوزه عواطف منفی، صفات ناپسند، دلبستگی به توهمات و کاستی های معرفتی قابل بررسی و دسته بندی است. مقاله به روش کتابخانه ای و تحلیل محتوا با محوریت کتاب شریف نهج البلاغه و خانواده حدیث آن، به شناسایی عوامل فردی این مساله می پردازد. و نتیجه آنکه عواملی همچون ترس، اندوه، یاس، تنبلی، کوتاه همتی، عافیت طلبی، دنیادوستی، غره شدن، غرق شدن در آرزوها، غفلت و کاستی های معرفتی، از جمله ویژگی هایی به شمار می رود که استمرار آن ها در شخصیت آدمی، به کوتاهی وی در عمل می انجامد.