درختان در شعر فرخی سیستانی

درختان مهم ترین موجودات در چرخه ی حیات زیست هستند. این موجودات بهشتی در شعر و ادبیات فارسی؛ به زیبا سازی محیط جلوه ای دلنشین می بخشند. درختان نشیمن پرندگان زیبا و آشیان آرامش و آواز اند. ابوالحسن علی بن جولوغ معروف به فرخی سیستانی شاعر بزرگ اواخر قرن چهارم و اوایل قرن پنجم هجری؛ از جمله ی سرآمدان سخن است؛ که به طبیعت درختان توجه ای فطری دارد. و از این چشم انداز برای معانی حسی و ساده ی خود بهره برده است. فرخی مردی شادخوار و عشرت دوست بوده؛ و از دامن فقر و گمنامی به ثروت و عزت و شهرت رسیده، چندان که در موکب و مجلس سلطان و بزرگان راه یافته است. گرفتاری و رنج کسب معاش او را نیازرده؛ در بزمهای پرشکوه دولت غزنوی؛ سایه سار درختان را به شادی درک نموده؛ رود نواخته، و پیوسته هم نشین درختان بوده است. مهم ترین صنعت شعری در کارکرد درختان برای شعر فرخی«تشبیه» است. این مقاله با جستجو در شعر شاعر به 40 نوع درخت که فضا ساز شعر او بوده؛ دست یافته است. در اینجا؛ تنها 15 نوع آن را در بافت شعر نگاشته ایم. مزایای تحقیق دسترسی به سبک زندگی؛ نشستن بر سفره ی طبیعت؛ و دستاورد آن؛ ثبت انواع درختان (جنگل ارگانیک) در شعر قرن چهارم و پنجم است.