بررسی علل ظهور و استمرار معمای امنیت در عراق پس از صدام

مدعای اصلی نوشتار پیش رو آن است که با سقوط صدام در سال 2003، واقعیات سیاسی – اجتماعی جامعه ی عراق بروز و ظهور یافتند؛ واقعیاتی که از زمان تاسیس عراق در ابتدای قرن بیستم، تا سقوط صدام، فرصت و توانی برای به عرصه آمدن پیدا نکرده بودند. در مقطع طولانی مذکور، ساختار قومی، نژادی و مذهبی جامعه ی عراق - که به مثابه ی خصلت پایدار این دست از جوامع چندپاره محسوب می شوند - در سایه ی وجود حکومت های دیکتاتوری، و نیز مناسبات سیاسی و اجتماعی خاص این کشور، نه تنها جایگاهی در ساخت قدرت نداشتند، بلکه با انکار و طرد و خشونت سازمان یافته مواجه می شدند. بنابراین، برآیند سقوط صدام، به میدان آمدن واقعیات ساختاری جامعه ی عراق می باشد؛ که این امر سبب پیدایش وضعیت معمای امنیت در این کشور شده است. نگارندگان مدعی اند که این وضعیت، به شکل بنیانی، حاصل نادیده انگاشتن ساختار اجتماعی، و نوعی تحقیر و انکار هویتی در طی تاریخ عراق است، که با برداشته شدن یک «شخص»، رقابت بی پایانی برای اثبات خود و غلبه بر این حس ناخوشایند تاریخی آغاز شده است. در این نوشتار، زوایای مختلف این بحث مورد موشکافی قرار گرفته است.