ارزیابی رفتارهای ترافیکی رانندگی بر اساس تمرکز، اضطراب و پرخاشگری با نقش واسطه ای تکلیف دوگانه

هدف پژوهش حاضر، پیشنهاد مدلی برای رفتار رانندگی است که این مدل، رابطه بین مولفه های روان شناختی (توجه، اضطراب، پرخاشگری و تکلیف دوگانه) و رفتار رانندگی را بررسی می کند.
روش شناسی: جامعه آماری شامل رانندگان شاغل در آژانس های مسافربری داخل شهری و تاکسیرانی در سطح شهر اراک بود که از بین آن ها 240 نفر انتخاب شدند. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش شامل پرسشنامه رفتار رانندگی منچستر، پرسشنامه اضطراب کتل، پرسشنامه پرخاشگری، پرسشنامه توجه و پرسشنامه تکلیف چندگانه می باشند. برای ارزیابی مدل پیشنهادی، از روش پژوهش همبستگی از نوع تحلیل مسیر و بر اساس نرم افزار AMOS ویرایش 22 استفاده شد.
نتایج بررسی ها نشان می دهند که مدل ارزیابی شده با داده ها برازندگی خوبی داشت. با توجه به مدل ارائه شده و نتایج به دست آمده از تحلیل مسیر، متغیرهای توجه (34/0، 05/0>P)، پرخاشگری (18/0-، 01/0>P)، اضطراب (24/0-، 01/0>P) و تکلیف دوگانه (11/0، 01/0>P) در پیش بینی رفتار رانندگی معنادار شدند و همچنین رابطه معکوسی بین متغیرهای پرخاشگری و اضطراب با رفتار رانندگی به دست آمد.
نتایج تحقیق نشان داد که مولفه های روان شناختی با رانندگی، رابطه معناداری دارند.
پیشنهاد: با توجه به اینکه قوی ترین مسیر مستقیم و غیرمستقیم مربوط به مسیرهای توجه و اضطراب است، پیشنهاد پژوهش حاضر به متولیان امر این است که در برنامه های آموزشی به متغیرهای روان شناختی توجه بیشتری نمایند. همان طور که تحقیقات پیشین هم نشان داده است، عامل انسانی نسبت به سایر عوامل دخیل در رانندگی از اهمیت بیشتری برخوردار است؛ به همین دلیل نیازمند توجه بیشتری می باشد.