معماری و ابعاد آموزش آن بر پایه متون حکمی (با تاکید بر حفظ هویت ایران اسلامی)

معماری هر سرزمین، نشان هویت آن است. ایران با پیشینه درخشانش در تمدن و گسترش دین اسلام در آن، دارای هویت تاریخی، ایرانی، اسلامی قوی است که لازمه حفظ آن شناخت اصول بنیادی و مبانی نظری معماری است. در گذشته، اصول و ارزش ها در غالب نظام استاد شاگردی در بستر فرهنگی جامعه منتقل می شده است که امروزه جای این آموزش در مدارس معماری خالیست. بهترین راه شناخت آموزش معماری در معماری سنتی مراجعه به بناها و مکتوبات مرتبط با معماری است که در این زمینه اثر تدوین شده ای که مستقیما مرتبط با معماری باشد، به ما ارث نرسیده و اغلب تحقیقات به شکل توصیفی برروی آثار انجام شده است. پژوهش حاضر به دنبال پاسخ این سوال است که پشتوانه علمی و ارزشی معماری سنتی ما چه بوده است؟ چگونه می توان آن را آموزش داد؟ در این مسیر سعی شده با تاکید بر متون فارسی درجه یک در دوره زمانی سده اول تا دوازدهم مبانی بنیادی علمی و حکمی (معرفتی) آنان به روش استنادی و در پی آن استنباطی بررسی شود. در این راستا با مطالعه متون کهن حکمی و فیش برداری و استخراج مطالب مرتبط با معماری، مواردی که از آن ها می توان در آموزش معماران آینده استفاده کرد، مورد توجه قرار گرفته است. کتاب های احصاء العلوم، مجمل الحکمه، گزیده اخوان الصفا، رساله معماریه، فتوت نامه بنایان نمونه های مورد بررسی هستند. یافته های تحقیق در متون کهن مبین این است که معماری با فنون و علوم نظری- عملی دیگر نظیر ریاضیات، هندسه، علم حیل و موسیقی در ارتباط بوده و آموزش معماری همراه با تعالیم اخلاقی و اعتقادی با محور جهان بینی توحیدی بوده است. همراه کردن آموزش های اخلاقی در کنار آموزش های حرفه ای لازمه معماری با هویت در آینده کشورمان است. بازبینی در شرح دروس دانشگاهی رشته معماری و رشته های مرتبط آن راهکاری برای رسیدن به هدف است.