چگونگی مسیریابی مردان و زنان در فضای شهری

رفتار مسیریابی در فضای شهری با دریافت اطلاعات از محیط انجام می شود. اطلاعاتی که فرد ناظر در هنگام تعیین مسیر نیاز دارد، شامل مکان قرارگیری و یا نقطه مبدا حرکت، مقصد نهایی و مسیرهای ارتبا طدهنده میان دو نقطه مبدا و مقصد است. این مقاله در پی بیان این مساله است که مردان و زنان چگونه در مسیرهای متفاوت از طریق دریافت اطلاعات انتخاب مسیر م یکنند؟ مردان و زنان چه تفاوت هایی در استفاده از عوامل راهنمای مسیریابی دارند؟ روش تحقیق این مقاله تحلیلی- توصیفی بوده و برای گردآوری داده ها از روش کیفی، تهیه پرسشنامه ب ههمراه تصاویر استفاده شده است. حجم جامعه آماری برابر با 300 نفر از مردان و زنان در خیابان های امام رضا، دانشگاه و امام خمینی است؛ که از طریق فرمول کوکران حجم جامعه محاسبه گردیده است. در هر خیابان 100 پرسشنامه تکمیل شد، که از این میان 50 پرسشنامه از زنان و 50 پرسشنامه از مردان سوال شد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد، رفتار مسیریابی مردان و زنان تفاوت دارد و آنها از عناصر بصری متفاوتی در هنگام حرکت در مسیرهای مختلف استفاده می کنند. مردان از میان عوامل راهنمای مسیریابی، ابتدا به معابر توجه م یکنند، در صورتی که زنان بیشتر به نشانه ها اهمیت میدهند. در هنگام استفاده از معابر، مردان از طریق شمردن تقاطع ها و زنان با استفاده از نام معابر انتخاب مسیر می نمایند. از دیگر تفاوت های مردان و زنان در هنگام مسیریابی توجه آن ها به ویژگی های متفاوت نشانه ها است. مردان نشانه هایی که در فاصله های دورتر و با طبقات بیشتر را بهتر شناسایی می کنند. از سویی دیگر، زنان در هنگام مسیریابی بیشتر از نشانه های مستقر در فواصل نزدیک و با تعداد طبقات کمتر، استفاده می کنند.