فداء در الهیات پولسی: نقد مفسران و عالمان دینی بر آن

فداء را یکی از تعالیم اساسی پولس می دانند که بیشتر در رساله های غلاطیان و رومیان به طورگسترده ای طرح و بسط یافته است. این تعلیم بنیادین به مرور زمان در اندیشه های آنسلم و آکویناس به شکل آموزه ای منسجم در کنار دیگر آموزه های اصلی قرار گرفت. در دوره حاضر و با توجه به چرخش های الهیاتی، و این که سخن از الهیات پولسی در مقام مفسر و بنیانگذار دوم مسیحیت مطرح شده است، متفکران معاصر به تبیین این آموزه پرداخته اند. در واقع پس از شکل گیری روش نقد تاریخی و اسطوره زدایی، فداء به مثابه یکی از اساسی ترین آموزه ها نزد متفکران مسیحی مورد بازخوانی قرار گرفت. این نوشتار می کوشد به شرح آرای آن دسته متالهانی بپردازد که در زمان معاصر با روش نقد تاریخی آرای خود را شرح داده اند. افزون برمتفکران مسیحی، متفکران مسلمان نیز در شرح و نقد این آموزه کوشیده اند. در این پژوهش بررسی فداء در الهیات پولسی، و نیز آرای توماس میشل، فیلیپ کویین و مایکل گولدر در جهان مسیحی به دلیل کاربرد روش نقد تاریخی، وعلامه طباطبایی و رشیدرضا دو متفکر معاصر مسلمان به سبب رجوع مستقیم به متون مسیحی، از موضوعات اساسی است.