جایگاه مردم در کلام سیاسی سنتی شیعه

نوشتار حاضر با تبیین تلقی از انسان در نزد متکلمان شیعه، به بررسی جایگاه مردم در کلام سیاسی و اقتضائات آن می پردازد. رویکرد مقاله، کلام سیاسی و استفاده از روش های عقلی و نقلی می باشد. دستاورد تحقیق حاضر این است که مبنای مشروعیت قدرت از نظر متکلمان سنتی شیعه، الهی بوده و مردم نقشی در مشروعیت امام و نائب او ندارند. البته این امر نافی نقش آفرینی مردم در دیگر عرصه های حکومت نبوده، بلکه آنها با زمینه سازی تصرف و ریاست امام و نائبش، به حکومت ایشان فعلیت میبخشند. نقش سیاسی عمده مردم در کلام سیاسی شیعه، پذیرش مسئولیت های محول از جانب امام و تصدی سایر مناصب سیاسی بوده، و از نقش مهم نظارتی نیز برخوردار هستند.