اولویتبندی زیرحوزه های آبخیز جهت اقدامات آبخیزداری (مطالعه موردی: حوزه آبخیز دریان سمنان)

حوزه آبخیز یک واحد ایده آل برای مدیریت منابع طبیعی و همچنین تعدیل تاثیر ناهنجاری طبیعی برای دستیابی به توسعه پایدار است. شرط اول کنترل عوامل فرسایشی و بهبود وضعیت بحرانی یک حوزه آبخیز، شناسایی مناطق و زیرحوزه های با وضعیت بحرانی تر و اولویت بندی آن ها است تا در صورت اجرای عملیات کنترلی، مناطق دارای اولویت های بالاتر بیشتر مد نظر قرار گرفته و برنامه های حفاظتی در این قبیل مناطق متمرکز شوند. هدف از این پژوهش اولویت بندی زیر حوزه های حوزه آبخیز دریان سمنان جهت اقدامات آبخیزداری با استفاده از روش شباهت به گزینه ایده آل (تاپسیس) است. ابتدا در این پژوهش شش معیار (جمعیت، متوسط تولید پوشش گیاهی، منابع آب، سطح اراضی کشاورزی، فرسایش و استحکام سازند) جهت اولویت بندی انتخاب، سپس وزن هر یک از معیارها با استفاده از روش آنتروپی مشخص گردید که در این میان فاکتور جمعیت و فرسایش به ترتیب بیشترین و کمترین وزن را به خود اختصاص دادند. همچنین نتایج نشان داد از بین 38 زیر حوزه مورد بررسی، زیر حوزه های A10، A''11 و B''7_A''12_C''21 به دلیل بالاتر بودن رتبه معیارهای جمعیت، منابع آب و سطح اراضی کشاورزی که دارای بالاترین وزن در بین معیارهای انتخابی هستند، در اولویت بالاتری قرار گرفتند و زیر حوزه های C6 ،C9 وC7 به جهت پایین بودن معیارهای مذکور کمترین اولویت را به خود اختصاص دادند.