بررسی اثر ریتالین بر هیستولوژی کبد و برخی آنزیم های کبدی در موش های سالم و دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

ریتالین خواصی شبیه آمفتامین ها داشته و از این رو به صورت خودسرانه مصرف می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر ریتالین بر هیستولوژی کبد و برخی آنزیم های کبدی در موش های سالم و دیابتی شده با استرپتوزوتوسین بود.
در این مطالعه تجربی که در شهریور ماه سال 1394 که در دانشگاه آزاد دامغان انجام گرفت 80 سر موش رت نر را به هشت گروه ده تایی شامل: گروه کنترل که شامل موش های سالم و گروه تجربی 1 و 2 و 3 (سالم+ریتالین) که ریتالین را به ترتیب با دوز 2/5، 5، mg/kg 10 به صورت گاواژ دریافت کردند و همچنین گروه شاهد (دیابتی) و گروه تجربی 4، 5 و 6 (دیابتی+ریتالین) پس از گذشت دو ماه از دیابتی شدن ریتالین را با دوزهای 2/5، 5 و mg/kg 10 به صورت گاواژ روزانه تا 30 روز دریافت کردند. پس از پایان روز مقرر موش ها بیهوش شدند و پس از خونگیری از قلب، از کبد نیز نمونه گیری انجام شد و نمونه ها تحویل آزمایشگاه گردید.
کاهش معناداری در میزان آلبومین گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل (P=0/03) و همچنین افزایش معناداری در میزان آنزیم های آلانین آمینوترانسفراز و آسپارتات آمینوترانسفراز در تمامی گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل (P=0/001) مشاهده گردید. در گروه (دیابتی+ریتالین) ستون های هپاتوسیت ها نسبت به کنترل فاقد نظم می باشند.
مصرف خوراکی ریتالین باعث بر هم زدن تعادل آنزیم های کبدی موش ها گردید و در گروه های تجربی هرچه دوز دارو افزایش یافت میزان آنزیم های کبدی نیز نسبت به گروه دیابتی افزایش یافت و درجات شدیدی از تغییرات بافتی در گروه (دیابتی+ریتالین) مشاهده گردید.