تغییرات پلاسمایی تعدادی از بیومارکرها و فعالیت آدنوزین دآمیناز در دیابت ملیتوس ناشی از استرپتوزوتوسین در موش های صحرایی متعاقب تجویز دوزهای مختلف عصاره خالص ریزوم علف مرغ(Cynodon dactylon)

هدف مطالعه حاضر ارزیابی تغییرات تعدادی از پارامترهای پلاسمایی در دیابت ملیتوس ناشی از استرپتوزوتوسین متعاقب تجویز عصاره خالص ریزوم علف مرغ در موش های رت دیابتی است. در این تحقیق تجربی پس از تقسیم کردن 50 موش صحرایی به 5 گروه و دیابتیک کردن 4 گروه از آن ها (60 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در آب مقطر استریل) و تجویز سه دوز متفاوت (150 و 300 و 450 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم در روز) از عصاره خالص ریزوم علف مرغ به 3 گروه دیابتیک به مدت 3 ماه، مقادیر پلاسمایی تعدادی از بیومارکرها و فعالیت آنزیم ADA در همه گروه ها مورد سنجش و ارزیابی قرار گرفت. یافته های پژوهش: نتایج حاکی از افزایش معنی دار تمام مارکرهای التهابی اعم از کولین استراز (CholE) ، هپسیدین (Hep) ، توتال سیالیک اسید (TSA) و ویسفاتین (Vis) و بیومارکرها قلبی-عروقی مثل تروپونین قلبی I (cTnI) و هموسیستئین (Hcy) و افزایش قابل توجه در فعالیت آنزیم آدنوزین دآمیناز (ADA) و کاهش معنی دار مارکر آسیب بافتی ژلسولین (GLS) در گروه دیابتی در مقایسه با گروه شاهد بود (P≤0. 01) و به علاوه متعاقب تجویز دوز 450 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره علف مرغ، کاهش معنی دار پارامترهای مذکور و افزایش معنی دار در مارکر بافتی ژلسولین (GLS) در گروه تیمار در مقایسه با گروه شاهد کنترل مثبت (دیابتی بدون عصاره علف مرغ) و کنترل منفی (گروه سالم) مشاهده گردید (P≤0. 01). بحث و نتیجه گیری: در مجموع این گونه میتوان نتیجه گیری کرد که اولا آسیب قلبی و درجه بالایی از التهاب در موش های رت دیابتی رخ داده و ثانیا عصاره علف مرغ به طرز چشمگیری بر کاهش پارامترهای ذکر شده اثر گذار بوده و افزایش ژلسولین (GLS) (به عنوان مارکر آسیب بافتی) متعاقب استفاده از دوز 450 میلی گرم عصاره گیاه فوق رخ داده که نشان دهنده تاثیر این گیاه در کاهش آسیب بافتی ناشی از دیابت ملیتوس می باشد.