تجزیه و تحلیل عوامل موثر بر انتشار گازهای گلخانه ای (GHGs) و پتانسیل های کاهش انتشار در ایران

تغییرات اقلیمی جز در سایه کاهش انتشار گازهای گلخانه ای تا سطح امن، قابل کنترل نمی باشد. در این راستا شناسایی عوامل موثر بر انتشار و تحلیل سناریوهای ممکن برای تحقق این هدف اهمیت فراوانی دارد.
در پژوهش حاضر با استفاده از روش میانگین لگاریتمی شاخص دیویژیا (LMDI) در تلفیق با مدل توسعه یافته کایا (EKI) پنج عامل موثر شامل جمعیت، سرانه GDP، شدت انرژی، شدت کربن و سهم سوخت های فسیلی در بازه زمانی 2012-1971 برای کشور ایران مورد بررسی قرار گرفته است. ارزیابی و مقایسه دو روش تحلیل زنجیره ای و غیرزنجیره ای و سناریوهای مختلف کاهش انتشار براساس INDC پیشنهادی از دیگر بخش های پژوهش است.
براساس نتایج، شدت کربن، اثر فعالیت و جمعیت دارای اثر افزایشی و سهم سوخت های فسیلی مهم ترین عامل کاهش انتشارها است. اقدامات آتی دولت باید براساس تغییر سوخت مصرفی و الگوی رشد اقتصادی کم کربن متمرکز شود. تحلیل زنجیره ای به عنوان یک واقعه نگار، تاثیر رویدادها را بر عوامل موثر و انتشارها نشان می دهد. درحالی که تحلیل غیرزنجیره ای با حذف نوسانات، تصویری شفاف از الگوهای کلی ارائه می دهد، از میان سناریوهای پیشنهادی تک بعدی کاهش، بهترین و منطقی ترین گزینه کاهش سهم سوخت های فسیلی (تا 40 درصد نسبت به 2020) و اتکاء بر منابع تجدیدپذیر است. کاهش شدت کربن و شدت انرژی (هر یک به‏میزان 50 درصد نسبت به سال 2020) گزینه های بعدی به شمار می رود.