زبان، موسیقی و مغز

دانشمندان در طول قرن های گذشته تلاش کرده اند تا بفهمند مغز چگونه زبان را فرا می گیرد. تا سال 1980 مطالعه درباره رابطه مغز و زبان بر اساس مطالعه آسیب های مغزی انسان بوده است. اما از سال 1980 روش های مطالعه علوم اعصاب بسیار بهبود یافته است. بحثی وجود دارد که ترکیب یا ادراک زبان و موسیقی در کجای مغز صورت می گیرد، یا اینکه هر کدام از نیمکره های مغزی چه نقشی را در فرایندهای زبان و موسیقی به عهده دارند و با وجود کشفیات و یافته های فراوان هنوز به جواب قطعی نرسیده است. کودک از همان ابتدا قادر به شنیدن صداها است. این صداها در ابتدا خام و بی معنی است و به تدریج با تعامل کودک با محیط یادگیری زبان آغاز می گردد. زبان مثل موسیقی، الگوهای ریتمیک قدرتمندی دارد. زمان بندی هجاها به شنونده کمک می کند یک صدا را از دیگری تشخیص دهد و بفهمد دیگری چه می گوید. توانایی تشخیص تفاوت در صداها کمک می کند نوزادان صحبت کنند. مطالعات زیادی نشان داده اند که نواحی پردازشی و ادراکی موسیقی با نواحی درگیر در درک و دریافت زبانی همپوشانی دارند. بنابراین بین تمرین و مهارت یافتن در موسیقی با قابلیت های شناختی همچون زبان ارتباط مثبتی وجود دارد. تقویت طولانی مدت این رابطه توانمندی های شناختی دیگری به غیر از موسیقی را ایجاد می کند. موسیقی نواحی بسیاری را در مغز علاوه بر قشر شنوایی مغز تحریک می کند که با بسیاری از مناطق پردازش زبانی مثل نواحی پیشانی -گیجگاهی چپ همپوشانی دارند. نحو جملات موسیقایی در همان مناطقی پردازش می شود که نحو جملات زبانی پردازش می شوند.