تاثیر خودگفتاری آموزشی و انگیزشی بر خودکارآمدی و یادگیری مهارت پرتاب دارت

خودگفتاری یکی از مهارت های ذهنی است که ورزشکاران از آن برای اهداف مختلف استفاده می کنند. با توجه به اهمیت خودگفتاری در زمینه های مختلف مرتبط با عملکرد، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر خودگفتاری آموزشی و انگیزشی بر خودکارآمدی و یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. روش پژوهش حاضر نیمه تجربی و آزمودنی های پژوهش 45 نفر از دانشجویان پسر دانشگاه شهید بهشتی بودند که پس از آموزش مهارت، در پیش آزمون پرتاب دارت و پیش آزمون خودکارآمدی پرتاب دارت شرکت کردند، سپس به طور تصادفی در سه گروه خودگفتاری آموزشی، خودگفتاری انگیزشی و کنترل تقسیم شده و به مدت 6 جلسه به تمرین جسمانی همراه با خودگفتاری پرداختند. سپس در آزمون اکتساب و یادداری پرتاب دارت و پس آزمون خودکارآمدی شرکت کردند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل صفحه دارت، پرسشنامه خودکارآمدی پرتاب دارت و مقیاس ارزیابی خودگفتاری بود. تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS12 از طریق آزمون tهمبسته و آزمون تحلیل واریانس مکرر با سطح معنی داری (0/05=α) انجام شد. نتایج آزمون نشان داد که در اکتساب مهارت پرتاب دارت گروه خودگفتاری آموزشی نسبت به گروه خودگفتاری انگیزشی و گروه کنترل برتری داشت (0/01>p). در خودکارآمدی بین گروه انگیزشی و آموزشی تفاوتی وجود نداشت (p<0/01). نتایج پژوهش حاضر نشان داد هر کدام از راهبرد های خودگفتاری (آموزشی و انگیزشی) می تواند به یادگیری موثر بینجامد، اما خودگفتاری آموزشی به اکتساب برتر منجر می شود همچنین استفاده از خودگفتاری باعث افزایش در خودکارآمدی افراد می شود و بین خودگفتاری آموزشی و انگیزشی تفاوتی در خودکارآمدی افراد در مهارت پرتاب دارت وجود ندارد.