زردشت و آموزه های او در نوشته های مکتب آذرکیوان

آذرکیوان و پیروانش در قرن دهم هجری، بنیان گذار فرقه ای بودند که آن ها را «ایزدیان و یزدانیان و آبادیان و سپاسیان و هوشیان و انوشگان و آذرهوشنگیان و آذریان» نیز نامیده اند. به دلیل توجه آذرکیوانیان به حکمت اشراق و سنت ایران باستان، آذرکیوان را عارفی زرتشتی و احیاء کننده سنت کهن ایرانی و زبان های ایران باستان دانسته اند. هم چنین اکثر محققان بر این باورند که آذرکیوان یکی از موبدان زرتشتی فارس بود که به هند سفر کرده و در آن جا آثاری را پدید آورده است. در این مقاله به بررسی مطالبی که درباره زردشت و عقاید زردشتیان در متون بازمانده از آذرکیوانیان آمده است، پرداخته می شود. آن چه که آذرکیوانیان درباره زردشت و زردشتیان در کتب خود نقل کرده اند، از منابع اسلامی و برخی کتب فارسی زردشتی است و هیچ مطلبی را مستقیما از متون اوستایی یا فارسی میانه نیاورده اند. از نوشته های ایشان هم چنین پیداست، با این که آذرکیوانیان تردیدی در نبوت زردشت نداشتند، اما خود را پیرو زردشت و آموزه های او نمی دانستند و خود را از زردشتیان رسمی جدا می کردند.