تدریس شفاهی

ارتباط کوششی برای ایجاد اشتراک در احساس، اندیشه، رفتار،  و عمل است. بدین ترتیب ارتباط با ظرفیت و وسعت یا مضیقه کنشوری روان شناختی ،کنشگری اجتماعی و تفاهم پذیری کنشگران سر و کار می یابد. کنشگران چه تجارب زیست شده ای دارند ، از منظر کدام شبکه معانی ونه لزومانظام معانی (عقل وایمان،یا هنر یامصلحتی)، خود، جهان و دیگران را می بینند؟ محتوا، صورت ها و مجرا های ارتباطی نزد ذی نفعان: بانیان ، آمران، عاملان، حاملان، مخالفان، رقیبان و تمام کسانی که در معرض هر گونه کنش قرار می گیرند از چه مناظر و مرایایی مورد بازنمایی، درک، تفسیر، بازسازی، نفی، انکار ، ویا تغافل قرارمی گیرد. کارکرد های ارتباط به این ترتیب ممکن است معنابخشی [1]، انسجام و یگانگی عاطفی [2]، یگانگی اجتماعی [3]، فرایند های نمادین تمایز وتفاوت ومخالفت ،  معنا بخشیدن ،تنوع زایی معرفت آمیزیا عاطفی در شرایط و شاکله اجتماعی [4] و در یک کلمه کنش و اندر کنش های های ا جتماعی دیگر باشد. ارتباط به مثابه سرمایه اجتماعی مطلوب می تواند سبب شود خودمحوری اخلاقی به حس اجتماعی متعالی ارتقاء یابد. یا به عکس گونه نا مطلوب آن  می تواند تمایلات خود محورانه،فردی یا گروهی را به طرز خطرناکی شعله ورسازد. ارتباط کلامی  سه  وجه از پدیده نطق است که باهم همپوشی دارند ؛ تکلم  وهنر، شکفتن و شکافتن افکار از دل افکار دیگر که در منطق مطرح می شود، بیان حقایق و واقعیات (که در علوم مطرح می شود).