ارایه مدل تحلیلی به منظور شناخت و ارزیابی شاخص های موثر بر ارتقاء تعاملات اجتماعی در خیابان های پیاده مدار با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی (AHP) (مطالعه موردی: خیابان خیام و خیابان سپه قزوین)

با شروع انقلاب صنعتی، اختراع اتومبیل و گسترش شهرها، به تدریج اولویت دادن به نقش عابر پیاده و فضای پیاده محور در شهرها و فضاهای شهری کم رنگ شده و از کیفیات فضایی عرصه های عمومی شهر و فضاهای باز شهری کاسته شد. با توجه به شکل گیری گام های نخست در طراحی خیابان های پیاده مدار در ایران و توجه به تاثیر بسیار زیادی که این خیابان ها بر شکل گیری انواع تعاملات اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی شهروندی دارند، در این مقاله به معرفی و اولویت بندی شاخص های موثر بر ارتقاء تعاملات اجتماعی در خیابان های پیاده مدار می پردازیم.

روش تحقیق مورداستفاده در این مقاله بر اساس هدف، کاربردی و بر اساس ماهیت، توصیفی-تحلیلی می باشد. در مرحله اول تحقیق، پیشینه و چهارچوب نظری تحقیق با استفاده از اطلاعات کتابخانه ای و اسنادی جمع آوری شد و بر اساس آن مدل تحلیلی ارایه گردید. در مرحله بعد که به صورت میدانی صورت گرفت، معیارهای به دست آمده در مرحله نخست، با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی اولویت بندی و در نمونه های موردمطالعه (خیابان خیام و سپه قزوین) مورد ارزیابی قرار گرفتند.

یافته ها:

 نتایج نشان داد که از میان اصول و معیارهای موردبررسی، "سرزندگی" و "خوانایی" به ترتیب با وزن های "40/0" و "30/0" بیش ترین نقش را در ارتقاء تعاملات اجتماعی در خیابان های پیاده مدار دارند.

بحث و نتیجه گیری:

 این تحقیق در برانده روشی علمی جهت شناخت و اولویت بندی معیارهای ارتقاء تعاملات در خیابان های پیاده مدار می باشد که راهکاری عملیاتی ارایه شده در آن می تواند در برنامه ریزی های شهری برای طراحی این خیابان ها در جهت ارتقاء تعاملات شهروندان مورداستفاده قرار گیرد.