رابطه بین مصرف انرژی تجدید پذیر و رشد اقتصادی در ایران

کشور ایران یکی از مصادیق الگوی رشد با تکیه بر منابع طبیعی و به خصوص سوخت های فسیلی می باشد. با توجه به پایان پذیر بودن منابع نفتی و گازی کشور از هم اکنون باید به فکر منابع جایگزین بود. یکی از این راه ها، ایجاد زمینه برای استفاده از انرژی های  تجدید پذیر به جای سوخت های فسیلی است. از دیدگاه اقتصاد انرژی، ایجاد تنوع در منابع انرژی و بهره گیری از سبدی متشکل از سوخت های مختلف امری منطقی می باشد. همچنین، انتظار می رود آلودگی ناشی از تولید نیز با افزایش استفاده از انرژی های تجدید پذیر کاهش یابد. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین مصرف انرژی تجدید پذیر و رشد اقتصادی در کشور ایران با استفاده از رویکرد کرانه های ARDL و مدل  VECMمی باشد.

در این پژوهش با استفاده ازنرم افزارEviews 9 و روش اقتصاد سنجی کرانه های  ARDLو مدل  VECMبه مطالعه موردی کشور ایران طی سال های 1360 تا 1393 پرداخته شده است.

نتایج نشان می دهد در بلندمدت رابطه علیت بین مصرف انرژی تجدید پذیر و رشد اقتصادی وجود ندارد و فقط بین نیروی کار و رشد اقتصادی رابطه یک طرفه برقرار است. ولی در کوتاه مدت رابطه یک طرفه ای از رشد اقتصادی به سوی مصرف انرژی های تجدید پذیر، همچنین رابطه یک طرفه ای از نیروی کار به رشد اقتصادی، مصرف انرژی تجدید پذیر و سرمایه در حال اجرا است. بررسی پویایی های کوتاه مدت الگو با استفاده از توابع عکس العمل آنی، نشان داد که شوک ها درنهایت اثرشان از بین می رود و غالبا روی متغیر پاسخ اثر مثبت دارند. بنابراین در بلندمدت، شوک های وارده از طرف متغیرهای مستقل از جمله مصرف سرانه انرژی های تجدید پذیر بر رشد اقتصادی به تعادل می رسد.

با توجه به تاثیر مثبت و از لحاظ آماری، در اغلب موارد معنی دار متغیرهای مصرف انرژی تجدید پذیر، سرمایه و نیروی کار بر رشد اقتصادی در کشور ایران، پیشنهاد می شود که با صرفه جویی در مصرف انرژی، بهبود تکنولوژی های تولید، کاهش هزینه در استفاده از انرژی های نو، تقویت سیاست گذاری های مناسب و کارآمد و ایجاد قوانین حمایتی، باعث افزایش استفاده از انرژی تجدید پذیر که نقش بسزایی در اقتصاد و محیط زیست دارند، گردید.