پاندومی کرونا؛ امنیت بهداشتی جهان و همکاری کنشگران دولتی و غیردولتی

پژوهشگران و محققان مختلف با توجه به رشته تخصصی و حوزه علاقه مندی شان از زوایای مختلف در مورد کوید 19 به بحث و بررسی پرداخته اند. جریان غالب در حوزه علوم سیاسی و روابط بین الملل با نگاهی بدبینانه و با تاکید بر نظریه ریالیسم به برجستگی نقش دولت در امر مبارزه با کرونا،خودیاری،تاکید بر مرزهای سرزمینی،ملی گرایی،رقابت و ستیز بین دولت های دولت ها خصوصا قدرت های بزرگ (کشمکش بین ایالات متحده امریکا و چین) پرداخته اند.به نظر نگارنده مساله ای که کمتر به آن توجه شد مفهوم«همکاری» بین کنشگران در سطوح و عرصه های مختلف بین المللی است. جامعه جهانی در حال حاضر همه گیری ویروس کرونا را به عنوان یک تهدید نرم علیه صلح و امنیت جهانی می داند.برای مقابله با تهدید جهانی همکاری و اشتراک مساعی بین کنشگران مختلف در عرصه روابط بین الملل ضروری است. در این مقاله به فرایند امنیتی کردن کرونا و مقابله با این تهدید از طریق انواع همکاری بین کنشگران مختلف با تاکید بر نظریه لیبرالیسم و مفهوم امنیت انسانی پرداخته می شود. سوالی که این پژوهش درصدد پاسخ به آن می باشد عبارتست از:چه عواملی باعث همکاری بین کنشگران مختلف دولتی و غیردولتی در عرصه روابط بین الملل شده است؟فرضیه این پژوهش که تلاش می شود با متدلوژی تحلیلی – تبیینی اثبات شود عبارتست از: تبدیل شدن کرونا به تهدید جهانی،پیامدها و ناتوانی دولت های ملی در مهار آن، تداوم کارکرد نهادها و رژیم های بین المللی بعد از هژمونی باعث همکاری بین کنشگران دولتی و غیر دولتی در عرصه روابط بین الملل شده است.