مقایسه اثربخشی روش سنتی و روش بازی تاکتیکی برای آموزش مهارت های ورزشی بر لذت از فعالیت بدنی در کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی

کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی تمایل به اجتناب از مشارکت در فعالیت های بدنی دارند که منجر به عملکرد حرکتی ضعیف و پیامدهای منفی روانی در آنها می شود. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی روش سنتی و روش بازی تکتیکی در آموزش مهارت های ورزشی بر لذت از فعالیت بدنی در کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی بود. تعداد 30 نفر از کودکان پسر دارای اختلال هماهنگی رشدی شهر کرمانشاه به صورت در دسترس وارد پژوهش شدند و به طور تصادفی در دو گروه 15 نفره تمرینی روش بازی تاکتیکی و گروه تمرین سنتی قرار گرفتند. برنامه تمرینی شامل یک دوره برنامه آموزش بسکتبال بود که طی 12 هفته و هر هفته سه جلسه یک ساعته به دو روش سنتی و بازی تاکتیکی انجام گرفت. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه اختلال هماهنگی رشدی ویلسون (DCDQ chr ('39') 07)، آزمون ارزیابی حرکات جنبشی کودکان هندرسون (MABC-2) و  مقیاس لذت از فعالیت بدنی (PACES) بود. جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس در نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که گروه روش بازی تاکتیکی نسبت به گروه روش تمرین سنتی افزایش معناداری را در نمرات لذت از فعالیت بدنی داشتند (05/0> P). بر اساس نتایج پژوهش حاضر، پیشنهاد می شود در آموزش مهارت های ورزشی به کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی از روش بازی تاکتیکی به جای روش سنتی استفاده شود.