اثر روش های مختلف خاک ورزی و کاشت بر رطوبت خاک و عملکرد نخود در شرایط دیم

به منظور بررسی تاثیر روش های کاشت سنتی، مکانیزه و روش کاشت مستقیم (ورز کاشت) بر روی رطوبت خاک و عملکرد نخود دیم، آزمایشی با چهار تیمار در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار و به مدت سه سال زراعی (1373-77) در ایستگاه تحقیقات کشاورزی دیم مراغه به اجرا در آمد. این تحقیق در زمین حاوی کلش گندم در خاکی با بافت لوم رسی انجام شد. نتایج حاصل از این بررسی نشان داد که بین تیمارها از نظر رطوبت خاک در مراحل بعد از کاشت، و قبل از برداشت اختلاف معنی دار وجود دارد. میانگین رطوبت خاک در تیمار کشت مستقیم (ورز کاشت) در مراحل بعد از کاشت و قبل از برداشت به ترتیب برابر با 34.75 و 16.25 درصد بود. در تیمار شاهد (دست پاشی و پوشانیدن بذر با گاو آهن) این مقادیر به ترتیب برابر با 28.23 و 15.70 درصد بود. در کشت ورز کاشت میزان رطوبت خاک در طول سه سال بیش از تیمارهای دیگر بود. نتایج تجزیه مرکب نشان داد تیمارها از نظر عملکرد دانه در سطح یک درصد اختلاف معنی دار آماری دارند. تیمار کاشت مستقیم و تیمار کاشت مکانیزه (کاشت با بذر کار) به ترتیب با میانگین های عملکرد 891 و 811 کیلوگرم در هکتار بیشترین و تیمارهای کاشت سنتی (دستپاشی، پوشانیدن بذر توسط هرس بشقابی و دستپاشی، پوشانیدن بذر توسط گاو آهن بر گرداندار) به ترتیب با میانگین های 627 و 555 کیلوگرم در هکتار کمترین عملکرد دانه را داشتند.