اثر هشت هفته تمرین هوازی و مکمل ویتامین دی بر بیان ژن استئوکلسین و آلکالین فسفاتاز موش های نر مسموم شده با پراکساید هیدروژن

رادیکال های آزاد در زمان پیری و بیماری افزایش می یابند، لذا هدف این پژوهش بررسی اثر تمرین و ویتامین دی بر بیان ژن استیوکلسین و آلکالین فسفاتاز بافت استخوان موش های مسموم شده با پراکساید هیدروژن بود.

در این کارآزمایی تجربی 36 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به طور تصادفی به شش گروه شش سری 1) کنترل؛ 2)پراکسایدهیدروژن؛ 3)پراکسایدهیدروژن + ویتامین دی؛ 4) پراکسایدهیدروژن + تمرین؛ 5) پراکسایدهیدروژن + تمرین و ویتامین دی و 6) شم تقسیم شدند. در مدت هشت هفته گروه های 2، 3، 4 و 5 روزانه پراکسایدهیدروژن با دوز یک mmol/kg را در روزهای زوج، گروه های 3 و 5 روزانه gram/kgµ 5/0 ویتامین دی و گروه شم حلال ویتامین دی را به صورت درون صفاقی دریافت نمودند.گروه های 4 و 5 سه جلسه در هفته تمرینات هوازی انجام دادند. بیان ژن استیوکلسین و آلکالین فسفاتاز به روش PCR اندازه گیری و با استفاده از آزمون های t مستقل و آنالیز واریانس دو طرفه با آزمون تعقیبی بن فرونی و نرم افزارversion 16  SPSS تحلیل شدند (0/05≥p).

اثر تعاملی تمرین و ویتامین دی بر افزایش آلکالین فسفاتاز و استیوکلسین معنادار بود (0/05≥p)؛ تمرین سبب افزایش آلکالین فسفاتاز و استیوکلسین شد (0/05≥p)؛ ویتامین دی نیز با افزایش آلکالین فسفاتاز و استیوکلسین همراه بود (0/0001=p). بیشترین اثر بر افزایش آلکالین فسفاتاز و استیوکلسین به ترتیب در گروه 5 و 3 مشاهده شد (0/001=p).

تمرین و ویتامین دی تاثیر مثبتی بر بافت استخوان داشتند، به گونه ای که حتی اثر سیستمی پراکسایدهیدروژن نیز نتوانست نتایج این اثر سازنده را تغییر دهد.