مقایسه اثر مورفین به دو روش اینترانازال و وریدی در اعمال جراحی ارتوپدی در اندام فوقانی

کنترل درد یکی از مهم ترین مسایل پس از عمل جراحی محسوب می شود و پرکاربردترین داروها جهت آن مورفین است. جهت استفاده از مورفین، روش های متفاوتی وجود دارد. در این مطالعه، هدف ما مقایسه ی اثر مورفین به دو روش اینترانازال و وریدی در اعمال جراحی ارتوپدی در اندام فوقانی بود.

مواد و روش ها:

 در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 86 بیمار به صورت تصادفی در دو گروه اینترانازال (43 نفر) و وریدی (43 نفر) قرار گرفتند و شدت درد با استفاده از معیارهای VAS و NRS ثبت شد. همچنین تهوع، استفراغ، خارش، بی قراری، گیجی، وضعیت همودینامیک و SPO2 بیماران در دقایق 10، 30، 60 و ساعات 2 و 4 بعد از دریافت مورفین ثبت شد. داده های به دست آمده پس از جمع آوری به نرم افزار SPSS22 وارد شده و برای تحلیل داده ها از تست های t-test، من ویتنی، تست دقیق فیشر و کای دو استفاده شد.

19/8درصد (17 نفر) از افراد مورد مطالعه زن و 80/2 درصد (69 نفر) مرد بودند. اطلاعات دموگرافیک بین افراد شرکت کننده تفاوت معناداری را نشان نداد (05 /0P>). میانگین درد در 4 ساعت بعد از عمل در گروه وریدی (2/19) به طور معناداری کم تر از گروه اینترانازال (3/76) بود، همچنین در وضعیت همودینامیک، تنفس و SPO2 در دو گروه تفاوت معنادار بود (05 /0<p). سایر متغیرها شامل تهوع و استفراغ، خارش، بی قراری و سرگیجه یکسان گزارش شدند (05 /0>P).

نتایج این مطالعه نشان دادند که استفاده از هر دو روش اینترانازال و وریدی مورفین بعد از عمل جراحی باعث کاهش درد بیمار شده و حداقل عوارض را ایجاد می کنند، اما روش وریدی به دلیل ورود و جذب سریع تر به خون تاثیر بیش تری دارد.