مدیریت بافت های تاریخی- فرهنگی با تعیین عرصه های بحرانی به کمک منطق فازی با استفاده از GIS

مقدمه و هدف پژوهش:

از جمله سیاست های موثر و حساس توسعه شهری برای بافت های باارزش را می توان طرح های مداخله در بافت های تاریخی- فرهنگی دانست که در ابعاد مختلف اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، زیست محیطی و کالبدی قابل تحلیل هستند. عدم مداخله ی بهینه در بافت های تاریخی باعث فرسودگی در سکونت، کالبد و عملکرد در بافت تاریخی می شود. از این رو شناسایی صحیح پهنه های بحرانی نیازمند مداخله و اولویت بندی بین پهنه ها و در نهایت تعیین الگوها و روش های مداخله ی صحیح در بافت های تاریخی که از اهداف اصلی پژوهش حاضر است، می تواند موجب تعادل چرخه رشد و توسعه و همچنین باز زنده سازی بافت گردد.

روش پژوهش:

روش تحقیق با توجه به ماهیت پژوهش «توصیفی- تحلیلی» است، بدین منظور در مدل سازی منطق بولین در انتخاب شاخص ها و منطق فازی در درجه بندی داده ها به کمک تکنیک Spatial Statistic در نرم افزار GIS مورد استفاده قرار گرفته است.

یافته ها:

اصلی ترین و عمده ترین خروجی این فرآیند کاهش تعداد متغیرهای مورد استفاده در مدل و واقعی تر نمودن نتایج آن است. در انجام مدل سازی اشاره شده، جهت دستیابی به پهنه های نیازمند مداخله و اولویت بندی بین این پهنه ها 3 مرحله ی تعیین لایه های مورد سنتز معیارها، الگوی تلفیق لایه های هر معیار و تعیین الگوی منتخب جهت تلفیق نهایی گرفته است.

نتیجه گیری:

نتایج پژوهش برای بافت تاریخی شیراز، سه پهنه را به عنوان پهنه های اصلی مداخله و عرصه های بحرانی نشان می دهد. میزان حساسیت و دقت الگوهای مداخله از حاشیه به درون بافت افزایش می یابد در نتیجه پیشنهاد می گردد، مرکز بافت به عنوان عرصه حفاظت مطلق در نظر گرفته شود و انجام کمترین تغییرات و مداخلات در روند برنامه ریزی ملاک قرار گیرد. در همین راستا پیشنهاد می گردد الگوی مداخله در قسمت عمده ای از منطقه که عموما در حاشیه بیرونی محدوده واقع شده است، نوسازی با حفظ روحیه بافت تاریخی باشد.