کرامت انسانی مبنای حقوق اساسی

«کرامت انسان» به معنای شرافت و بزرگواری، به دو نوع اکتسابی و ذاتی تقسیم می شود. کرامت ذاتی به مفهوم «حیثیتی طبیعی که در وجود انسان «بما هو انسان»، به ودیعت نهاده شده است»، شامل همه انسان ها از هر نژاد و رنگ و با هر عقیده و فرهنگی، خواهد شد و یکی از مهم ترین پرسش هایی که در این باره مطرح است، اینکه آیا از منظر دینی، چنین کرامتی می تواند مبنای حقوق انسان قرار گیرد یا خیر؟ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در اصل دوم خود، کرامت انسانی را یکی از پایه های ایمانی این نظام قرار داده و بسیاری از اصول آن را به صورت مطلق با محوریت «انسان»، «ایران» و «ملت»، بنا نهاده است که نشان از پذیرش اصل کرامت ذاتی در حوزه قانون گذاری دارد. مبنای چنین رویکری آن است که انسان ها به حکم انسانیت و براساس خلقت و فطرت خدادادی، دارای اشتراکات طبیعی هستند و این اشتراکات طبیعی، حقوق مشترک انسانی را نیز در پی خواهد داشت؛ بنابراین، آنچه از لیاقت و استعداد که دست خلقت ایجاد کرده و در تک تک افراد به امانت نهاده و به گونه ای مساوی در میان آنها تقسیم کرده است، اقتضا می‏کند که حقوق زندگی هم در میان افراد آن مساوی باشد و همه در بهره‏مندی از آن در یک سطح باشند.