بررسی بازدارندگی قانون رسیدگی به تخلفات رانندگی در پیشگیری ازتصادفات

با بررسی آمارهای رسمی اعلام شده، کاهش تعداد کشته های حوادث رانندگی در سال های 1390 تا1390، نشان از بازدارندگی قانون رسیدگی به تخلفات رانندگی در کاهش حوادث ترافیکی کشور داشته ولی از سال 1396 به بعد شاهد افزایش تعداد مجروحین و متوفیان حوادث رانندگی هستیم. بررسی های علمی انجام شده در سال های اخیر پیرامون علل افزایش حوادث ترافیکی نشان می دهد که یکی از عوامل افزایش تصادفات رانندگی کاهش بازدارندگی قانون مذکور بوده است. لذا هدف این پژوهش، بررسی بازدارندگی قانون رسیدگی به تخلفات رانندگی در پیشگیری از تصادفات است.

این تحقیق از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، آمیخته از نوع تشریحی بود. جامعه آماری، بخش کیفی خبرگان پلیس راهور و بخش کمی مدیران مناطق 28 گانه راهور تهران بزرگ به تعداد 112 نفر می باشند. نمونه گیری در بخش کیفی به روش هدفمند و در بخش کمی به روش طبقه ای بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده های گردآوری شده در بخش کیفی (مصاحبه) از روش تحلیل تم با استفاده از نرم افزار MAXQDA و در بخش کمی از تحلیل عاملی تاییدی و برای اعتبارسنجی مدل حاصل از بخش کیفی به روش مدل یابی معادلات ساختاری با استفاده از نرم افزار LISREL8.5 انجام شد.

یافته های بخش کیفی، بازدارندگی های قانونی، اجرایی و سیاست گذاری مشخص گردید که در بخش کمی نیز مورد تایید قرارگرفت. مهم ترین چالش ها شامل خلاهای قانونی، نیاز به به روزرسانی و عدم وجود ضمانت اجرا در برخی از مواد قانون، نبود سازمان راهبر، ضعف در اجرای قانون و نبود مدل مفهومی پیشگیری از تصادفات بودند.

نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که قانون رسیدگی به تخلفات رانندگی بازدارندگی لازم را در پیشگیری از تصادفات نداشته و لازم است بازنگری در قانون مذکور انجام شود تا با نگاه راهبردی و مدیریت واحد بتوان زمینه را برای پیشگیری از تصادفات، محقق کرد.