لزوم پایش بلندمدت پوشش گیاهی و خاک اکوسیستم های مرتعی

اهمیت پایش اکوسیستم های مرتعیمراتع کشور با توجه به تنوع گسترده اکولوژیکی و رویشگاهی، بخش عمده گونه های گیاهی، جانوری و سایر میکروارگانسیم ها را در خود جای داده اند. این اکوسیستم ها، به شدت شکننده هستند و در معرض خطر تبدیل شدن به رویشگاه های تخریب شده و بیابانی قرار دارند. بخش عمده ای از مراتع در ایران، تحت سیطره اقلیم های بیابانی، خشک و نیمه خشک قرار دارد و با تجربه تغییر اقلیم، گرم شدن کره زمین و از همه بالاتر، ظهور پدیده خشک سالی ممتد، در معرض تغییرات اساسی است. کاهش تولید، پایین آمدن ظرفیت انعطاف پذیری و سازگاری، انقراض گونه ها و جابه جایی مرز جوامع گیاهی از جمله این تغییرات هستند. در چنین شرایطی، بهره برداری از این اکوسیستم ها از طریق چرای دام، تغییر کاربری، توسعه بهره برداری از معادن و تاثیرگذاری سایر برنامه های عمرانی و توسعه ای، به دلیل کم توجهی به مسایل محیط زیستی، زمینه تخریب و زوال کامل این رویشگاه ها را فراهم می کند و بستر مناسب برای بیابان زایی و تولید ریزگردها، به وجود می آید (جلیلی، 1396). بنابراین، لازم است قدم های جدی توسط سازمان های مرتبط نظیر سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور با حمایت دیگر دستگاه های تصمیم گیر در رابطه با حفظ و احیای این اکوسیستم های ارزشمند و حیاتی، با بهره گیری از همه ظرفیت های کارشناسی و علمی و امکانات کشور برداشته شود.