واکنش نظام جزایی علیه قصور والدین منجر به فوت اطفال

یکی از موضوعات مهم مورد توجه جامعه حقوقی حمایت از کودکان در مقابل آسیب های جسمی است. قوانین متعددی در این خصوص در سازمان های بین المللی و مجلس شورای اسلامی تصویب شده است. چرا که آن‌ها اشخاصی ناتوان در تشخیص و دفاع از خود در مقابل خطرات ناشی از اشیاء پیرامونی اند که نیازمند حمایت هستند. ما در این مقاله سعی خواهیم کرد به قصور والدین در قبال فرزندان غیر ممیز که منجر به فوت آن‌ها می‌شود در حالی که وظیفه نگهداری او را برعهده دارند، بپردازیم و مسولیت قانونی نهادهای عمومی در پیشگیری و مجازات مرتکبین را بررسی نماییم. سوالی که مطرح می شود تقصیر والدین در این خصوص جرم است؟ اگر جرم باشد قانون گذار چه مجازاتی برای آن در نظر گرفته است و اینکه مدعی العموم می تواند راسا موضوع را پیگیری نماید یا نیازمند شکایت شاکی خصوصی است؟ به عبارت دیگر جرم جنبه عمومی دارد یا خیر؟ در این موارد کودکان غیر ممیز به عللی ناشی از حوادث غیر طبیعی دچار مرگ می شوند و پرونده معمولا تحت عنوان مرگ مشکوک با گزارش موضوع از ضابطین دادگستری به دادسرا جهت صدور جواز دفن فوتی با معرفی وی به پزشکی قانونی به جریان می افتد. لذا موضوع بحث جایی است که تقصیر متوجه والدین کودک باشد. ضرورت های عرفی، انصاف و ارزش های اخلاقی، بدلیل شرایط خاص فرزندان و والدین، مسولیت کیفری پدر و مادررا در قبال فرزندان کاهش می دهد و موجب می‌شود، جامعه با مسامحه نسبت به موضوع برخورد کند. از سوی دیگر وجود پاره ای واقعیت های اجتماعی ناگوار مانند کودکان بد سرپرست، اقتضا دارد مسیولیت والدین جنبه کاربردی داشته باشد.