بررسی عوامل موثر بر ارتقای کیفیت فضای بازی کودکان در محیط های درمانی

با توجه به اینکه تاکید مراکز درمانی بر کاربری، تکنولوژی و درمان است، طراحی آنها برپایه عملکرد است و همین امر باعث شده است که این فضا کاربر پسند نباشد. کودکان با همه حواس خود فضای اطراف را درک میکنند و محیط ساخته شده را با جزییات بیشتری درک میکنند. ماندن در بیمارستان برای کودکان ترسناک است و تنها چیزی که آنها را آرام میکند یک فضای دلنشین و تنش زدا که متناسب با نیازهای روحی و جسمی آنها طراحی شده و صد البته همراهی خانواده با انها است. کودک زمانی که برای اولین بار به مرکز درمانی مراجعه میکند، احساسی نسبت به انجا ندارد اما چون عموما فضاهای درمانی ما خشن هستند، کودکان شرطی میشوند و نسبت به پزشکان و محیط ترسیده میشوند. اما اگر برعکس این موضوع اتفاق بیفتد و فضا مانندیه شهر بازی یا مهد کودک باشد که بچه ها بیشتر در این فضاها به شادی پرداخته اند و حس خوبی داشتند، شرطی سازی مثبت رخ داده و باعث دید مثبت انها به فضاهای درمانی میشود. از بازی میتوان به عنوان یکی از اصلی ترین و بنیادیترین فعالیت کودکان نام برد. کودک برای بروز علاقه مندی های خود از بازی استفاده میکند و با ان احساسات خود را بیان میکند. بازی باعث کم شدن سطح استرس و اضطراب در کودک میشود، به همین علت پیشنهاد میشود که در مراکز درمانی کودکان از بازی و بازی درمانی استفاده شده و فضاهایی مخصوص این کار طراحی و تعبیه شود. در این پژوهش از ابزار جمع اوری اطلاعات  مطالعات کتابخانه ای، اسناد و مدارک مرتبط  استفاده شده است و اصول و الگوهایی مرتبط با موضوع مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت و سعی شد با شناخت و بکارگیری از بازی درمانی و روانشناسی محیط راهکارهایی برای ایجاد فضای معماری مناسبی برای بازی کودکان در فضای درمانی ارایه شود.