اثرات ورزش با شدت بالا بر رفتارهای شبه اضطرابی، خاموشی ترس، فاکتورهای نوروتروفیک و بیان ژن های مرتبط با آپوپتوز ناشی از القاء استرس در مغز موش صحرایی

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) نوعی اختلال روان پریشی است که پس از مواجهه با وقایع تروماتیک رخ می دهد و با اضطراب و اختلال در فعالیت محور هیپوتالاموسی-هیپوفیزی-آدرنالی و اعمال شناختی همراه می شود. فعالیت بدنی می تواند منجر به بهبود علایم اختلالات جسمی و روانی شود، با این حال شدت و مدت تمرین مناسب هنوز جای سوال دارد. مطالعه حاضر، با هدف بررسی اثرات ورزش با شدت بالا بر رفتارهای شبه اضطرابی، خاموشی ترس، فاکتور رشد شبه انسولینی (IGF-1) سرم، فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) و بیان ژ ن های مرتبط با آپوپتوز در قشر پره فرونتال مدل PTSD موش صحرایی، انجام پذیرفت.

در این مطالعه تجربی، از استرس واحد طولانی مدت (SPS) برای القاء PTSD در موش های صحرایی نر بالغ نژاد ویستار استفاده شد. پس از 10 روز، حیوانات در گروه های ورزشی به مدت 4 هفته تحت تمرینات با شدت بالا بر روی تردمیل (با سرعت 20 متر در دقیقه، 5 روز در هفته) قرار گرفتند. در ادامه، رفتارهای شبه اضطرابی و خاموشی ترس به ترتیب با استفاده از آزمون های میدان باز و شاتل باکس بررسی شدند. سپس IGF-1 سرم و BDNF مغز و بیان Bax، Bcl-2 و Caspase-3 در قشر پره فرونتال به ترتیب با استفاده از کیت های الایزا و Real-time PCR اندازه گیری شدند.

موش های SPS افزایش اضطراب و کاهش خاموشی ترس، IGF-1 سرمی و BDNF پره فرونتال را در مقایسه با حیوانات کنترل نشان دادند. علاوه بر این، SPS با افزایش Bax و کاسپاز-3 و کاهش Bcl-2 منجر به القاء آپوپتوز شد. ورزش با شدت بالا به طور معنی داری (0/05 P<) باعث کاهش آپوپتوز و افزایش IGF-1 سرم شد.

ورزش با شدت بالا از طریق افزایش IGF-1 سرم و مهار آپوپتوز در قشر پره فرونتال موش های صحرایی مبتلا به PTSD، رفتارهای شبه اضطرابی را کاهش می دهد.