مطالعه و بررسی سفال های دوره ایلخانی به دست آمده از کاوش های باستان شناسی معبد لائودیسه نهاوند

یکی از محوطه های مهم دوره سلوکی در ایران، محوطه تاریخی لایودیسه در شهرستان نهاوند است. این محوطه در طی سال های 84، 90 و 1391 مورد بررسی سیستماتیک و کاوش های باستان شناختی قرار گرفت؛ که بخشی از داده های فرهنگی کاوش مشخص کرد که محوطه در دوره های بعد به خصوص دوره ایلخانی مجددا مورداستفاده واقع شده است. پرسش های اصلی مطرح در این پژوهش عبارتنداز: سفال های ایلخانی معبد لایودیسه دارای چه شاخصه های است و غالب فرم ها و لعاب های این دوره کدام است؟ کیفیت هنر سفالگری دوره ایلخانی لایودیسه در مقایسه با سایر مراکز تولید سفال این دوره چگونه بوده است؟ سبک سفال دوره ایلخانی معبد لایودیسه نهاوند با مناطق همجوار چگونه ارزیابی می شود؟ نگارندگان در این پژوهش به بررسی و مطالعه گونه های مختلف سفالی به دست آمده از سه فصل کاوش های باستان شناسی در این محوطه می پردازند و تجزیه و تحلیل آن ها را به لحاظ تکنیک، فرم و تزیینات انجام می دهند. روش پژوهش در این پژوهش براساس نتایج حاصل از فعالیت میدانی (کاوش های باستان شناختی) و مطالعات کتابخانه ای به صورت استفاده از گزارش های باستان شناسی و منابع کتابخانه ای مرتبط با این موضوع است. نتایج پژوهش نشان می دهد گونه های شاخص سفالی این محوطه عبارتنداز: سفال لعاب دار تک رنگ ساده، به ویژه سفال با لعاب آبی، سفال لعاب دار با نقش کنده و لعاب پاشیده (اسگرافیاتو)، سفال های معروف به چندرنگ منقوش زیرلعاب، سفال های سبک سلطان آباد، فیروزه قلم مشکی و سفال با تزیین نقاشی روی لعاب (زرین فام) است. با توجه به شواهد و پژوهش های تطبیقی صورت گرفته با نواحی دیگر مانند: تخت سلیمان، سلطانیه (دروازه شمالی، اراضی جمعه مسجد)، ساوه (زرندیه)، ری، نیشابور، ارزانفود و سامن (ملایر) این برداشت حاصل می شود که لایودیسه بیشترین شباهت را با سلطانیه، ارزانفود، سامن و نیشابور ازنظر کیفیت، تزیین و لعاب داشته، پس بنابراین بیشترین روابط فرهنگی را با مناطق مذکور داشته است.