فرهنگ پذیری و گسترش مسیحیت در چین

فرهنگ پذیری از مفاهیم اساسی در علم ارتباطات است که در گذشته به عنوان یکی از روش های تبلیغ دین از سوی مبلغان مسیحی به کار گرفته می شد. فرهنگ پذیری فرایندی را شامل می شود که از طریق آن، گروه هایی از افراد با فرهنگ های متفاوت، تماس مداوم، دست اول و متقابل بایکدیگر برقرار می-کنند. در پی این کنش، تغییراتی در الگوهای فرهنگی یک یا هر دو گروه پدید می آید. فرهنگ پذیری در طی تاریخ، به شیوه ای علمی، قابل مشاهده، و تجربی تبدیل شد که می توان آن را به صورت علمی مطالعه نمود. فرهنگ پذیری به دو روش صورت می گیرد: اشاعه محرک و اشاعه فرهنگی، که تحقق آن با زمان، فضا، روابط اجتماعی، نمادها و قراردادهای جاری در جوامع مرتبط است. از سوی دیگر، امروزه ارتباطات انسانی را به واسطه مدلهایی تجزیه و تحلیل می کنند، که در این مقاله به دو مدل والز و یانکیلوویچ اشاره کرده ایم. یکی از مصداق های گسترش دین به واسطه فرهنگ پذیری رواج مسیحیت در چین است که به واسطه فعالیت های متیو ریچی در قرن 16 م صورت پذیرفت. ریچی با جذب شدن در فرهنگ چینی از طریق آموختن زبان و رسوم آنان توانست زمینه را برای تعامل جهان مسیحیت با چین فراهم سازد.