تحلیل رابطه ی حس مکان دوران کودکی و ذائقه ی معماری بزرگسالی، مورد مطالعاتی: دانشجویان معماری دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)

ذایقه معماری نیرویی ذهنی است که بدون هیچ دلیل منطقی حس تشخیص ایجاد می کند؛ یک تشخیص ذهنی سریع همراه با ظرافت های احساسی که به انتخاب های معماری می انجامد. موضوعی که نه از دانش، بلکه از بینش معماری منبعث است و بیش از آن که بر داده های عینی فرد منطبق باشد به انگاره های شهودی ذهن او متکی است. یکی از راه ها برای شناخت رفتار ذایقه ی معماری کاربر، شناخت منابعی است که این انگاره های فضایی- شهودی را در ذهن او تولید می کند و حس مکان یکی از همین منابع است. حس مکان کاربر از فضاهای تجربه شده قبلی، عصاره ای از دریافت های شهودی او نسبت به آن فضاهاست که به صورت یک حس در ذهن او ثبت شده است. حس هایی که ملموس ترین آن ها را می توان در دوره کودکی او جستجو کرد. "هدف" از این پژوهش از یک طرف بازتعریف مفهوم حس مکان دوران کودکی و ذایقه معماری و از طرف دیگر شناخت مولفه های حس مکان کودکی جامعه آماری تحقیق نسبت به بناهای دوران کودکی آن ها است تا چگونگی تاثیر این مولفه ها بر مولفه های دلپسند ذایقه معماری آن ها در دوره بزرگسالی مورد تحلیل و تطبیق قرار گیرد. لذا این پژوهش، از یک طرف به تبیین چیستی ذایقه معماری و حس مکان کودکی پرداخته و از طرف دیگر به این "پرسش" پاسخ داده است که چرا میان حس مکان کودکی و ذایقه معماری بزرگسالی فرد ارتباط وجود دارد و ماهیت این ارتباط چگونه است. بر اساس "یافته های این پژوهش" حس مکان فرد نسبت به بناهای دوره کودکی او به سه دسته کلی حس مکان مثبت (مکان لذت، مکان امن و مکان حسرت)، حس مکان منفی (مکان درد) و حس مکان خنثی (مکان تکرار) تقسیم شده و حس مکان مثبت و به طور خاص مکان حسرت، تاثیر محسوسی بر ذایقه معماری بزرگسالی او دارد. در این پژوهش، هم در جمع آوری داده ها و هم در طبقه بندی آن ها از روش های ترکیبی (مصاحبه های کیفی عمیق و وزن دهی کمی داده های آن) استفاده شده و تحلیل های عرضه شده نیز به صورت کیفی و محقق محور است.