شیوه چند وجهی زبان قرآن در گزاره های تاریخی

قرآن کریم ،رویدداهای تاریخی را دارای اهمیت ویژه ای می داند وآن را ازمنابع معرفت ومایه ی عبرت وموعظه قلمداد می کند. از جمله راه های نیل به معرفت و شناخت، دریافت شیوه های متنوع و نوین زبانی است که قرآن در فرایند حصول فهم گزاره های تاریخی خود،آن را مطمح نظر قرار داده و از آن استفاده کرده است. گرچه واژه ی «تاریخ» در قرآن یافت نمی شود ولی از کلماتی مانند:« انباء»، «سنن»،«امثال»،« قصص» ،«حدیث» و...که بیانگر همان معنا است استفاده شده است. قرآن، کتاب هدایت بشر و امت ها در گذر زمان است و برای رسیدن به هدف هدایتی خود، از تمام ظرفیت ها و ظرافت های زبانی برای رسیدن به مقصود خود، بهره می برد. پژوهش پیش رو با مطالعه ی کتابخانه ای و با روش توصیفی-تحلیلی به شیوه های متنوع و نوین زبان قرآن در گزاره های تاریخی پرداخته است و به این پرسش که قرآن از چه زبانی در گزاره های تاریخی، برای دست یابی به اهداف هدایتی انسان و جامعه بهره برده است پاسخ داده است و باور دارد اگر چه قرآن به دنبال یک هدف والا(هدایت انسان و جامعه) است ولی دارای زبان یک وجهی ویک بعدی نیست وبا زبان چند وجهی در گزاره های تاریخی از ابعاد وزوایای گوناگون، هدف هدایتی خود را پی گرفته است.