مقایسه عوارض نخ بخیه (Polydioxanone (PDS و (Polyamid (Nylon در بستن برش خط میانی جدار شکم (عمل جراحی لاپاروتومی)

علی رغم پیشرفت های بسیاری که تاکنون در تکنیک های جراحی به وجود آمده، هنوز هم در مورد انتخاب بهترین تکنیک در دوختن زخم و انتخاب بهترین مواد (نخ) بخیه مصرفی، اختلاف نظر وجود دارد. بسیاری از عوارض پس از عمل مانند عفونت محل برش، باز شدگی زخم، درد پس از عمل، سینوس و فتق محل بخیه می تواند تحت تاثیر عواملی از جمله نخ مورد استفاده قرارگیرد.
بدین منظور این مطالعه برای بررسی، عوارض ناشی از بخیه زدن با یک نخ جدید قابل جذب اهستهPDS (پلی دی اکسانن) و مقایسه آن با یک نخ غیر قابل جذب Nylon (نایلون) در عمل جراحی لاپاروتومی انجام شده است.
این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی بر روی 120 بیمار مراجعه کننده به بخش جراحی بیمارستان امام خمینی ساری طی سال های1382 تا 1384 که نامزد عمل جراحی لاپاروتومی بودند، انجام شده است. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. در گروه مورد، ترمیم زخم توسط نخ پلی دی اکسانن و در گروه شاهد، توسط نخ نایلون صورت گرفت. سپس بیماران به مدت یکسال از نظر باز شدن زخم، عفونت ناحیه زخم، ایجاد فتق، سینوس ناحیه عمل و درد مزمن محل عمل مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج توسط نرم افزار SPSS و آزمون (کای دو) مورد تجزیه و تحلیل آماری قرارگرفت.
تعداد 120 بیمار (60 نفر گروه مورد و 60 نفر گروه شاهد) در این مطالعه آورده شدند. میزان و شدت درد مزمن بعد از عمل و ایجاد سینوس در محل بخیه ها، در گروه مورد با اختلاف معنی داری کمتر از گروه شاهد بود، ولی بین دو گروه از نظر عفونت محل عمل، باز شدن زخم و فتق ناحیه عمل اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت.
نخ پلی دی اکسانن از نظر ایجاد عفونت، فتق و باز شدن محل زخم تفاوتی با نخ نایلون نداشته ولی موجب کاهش درد ناحیه عمل و کاهش ایجاد سینوس ناحیه عمل می گردد، از این جهت می تواند جایگزین مناسبی برای نخ نایلون در ترمیم برش های ناشی از اعمال جراحی باشد.