بررسی نقش خروجی سیستم های تهویه بین ایستگاهی نیمه شمالی خط یک مترو تهران در کیفیت هوا

آلودگی هوای ناشی از زندگی مدرن امروزی و فعالیت های بشر، یکی از معضلات بزرگ کلان شهرهایی مانند تهران است که می تواند اثرات زیست محیطی مهمی برجای بگذارد. با توجه به اینکه حمل و نقل، سهم عمده ای در آلودگی هوای تهران دارد استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی، بعنوان یک گزینه برتر جهان، جهت پیشگیری و کنترل آلودگی هوا ضروری است. یکی از وسایل حمل و نقل عمومی سریع، مطمئن و ایمن که دارای کمترین اثرات سوء زیست محیطی است، مترو می باشد. در حال حاضر متروی تهران، سهم عمده ای در کاهش آلودگی هوای شهر تهران دارد. در این مطالعه، اقدام به بررسی اثرات زیست محیطی ناشی از خروجی هواکش های بین ایستگاهی نظیر منواکسید کربن، رطوبت نسبی، دما و سرعت جریان هوا در سیستم های تهویه بین ایستگاهی نیمه شمالی خط 1 متروی تهران شد. نتایج حاصل از این تحقیق، با استانداردهای زیست محیطی، هوای پاک و نتایج اندازه گیری آلاینده های هوای شهر تهران که توسط شهرداری تهران و سازمان حفاظت محیط زیست انجام می گیرد، مقایسه شد. طبق اندازه گیری های انجام شده، در این بررسی مشخص شد که میانگین روزانه منواکسید کربن خروجی هواکشهای بین ایستگاهی متروی تهران %30-40 کمتر از میانگین روزانه منواکسید کربن شهر تهران است. این میانگین در مقایسه با هوای پاک کمتر از حد استاندارد یعنی 9 PPM بود. میانگین روزانه درجه حرارت هوای خروجی از هواکش های بین ایستگاهی مترو بین 21-27 درجه سانتیگراد ثابت و در گرمترین روزهای سال یعنی در ماه های تیر و مرداد، حدود 10 درجه سانتیگراد کمتر از میانگین روزانه درجه حرارت هوای شهر تهران است. بدلیل فعالیت دایم سیستم تهویه مناسب در مترو، میانگین روزانه رطوبت نسبی در حدود %40-50 ثابت است و در حدود 15% بیشتر از میانگین روزانه رطوبت نسبی هوای شهر تهران است. نتایج نشان داد که سرعت جریان هوای خروجی هواکش های بین ایستگاهی مترو، مستقل از تغییرات سرعت جریان هوای شهر تهران است. این مطالعه نشان داد که سیستم تهویه متروی تهران در شرایط عادی یک سیستم مناسب محسوب شده و علاوه بر کاهش آلودگی هوای شهر تهران در افزایش کیفیت هوای اطراف خروجی هواکش های بین ایستگاهی نیز می تواند موثر باشد.