مروری بر استانداردهای کیفی منابع آب در ژاپن

رشد سریع اقتصادی ژاپن در دهه 1960، باعث آلودگی شدید محیط زیست خصوصا آلودگی منابع آب شد. اولین قانون مربوط به کنترل آلودگی در ژاپن، در سال 1967، تحت عنوان «قانون اساسی برای کنترل آلودگی»، به منظور توسعه تمهیدات جامع برای کنترل آلودگی های مختلف محیط زیست تصویب شد. پس از آن، سیاست محیط زیست جامع در کشور ژاپن به تصویب رسید که هدف آن، حفظ کیفیت آب، جلوگیری از آلودگی حاصل از فعالیت های کشاورزی، حفاظت محیط زیست دریایی، حفاظت از محیط خاک و حفاظت از محیط زیست زیرزمینی و کنترل ضایعات بود. «حفظ سلامت انسان» و «محافظت از محیط های طبیعی» دو هدف اصلی ارایه استانداردهای زیست محیطی کشور ژاپن است. در رابطه با حفظ سلامت انسان، جمعا لیست 48 ماده شیمیایی در استاندارد کیفی منابع آب در نظر گرفته شده است. همچنین کلیه، محیط های آبی (شامل رودخانه ها، دریاچه ها و دریاها) براساس نوع مصارف آنها، به دسته های متفاوتی طبقه بندی شده اند که می توان به طبقه بندی آب رودخانه ها به شش گروه (براساس وضعیت کیفی آنها) اشاره نمود. هدف از ارایه این نوشتار، بررسی قوانین و استانداردهای کیفی منابع آب در کشور ژاپن است. از آنجا که کشور ژاپن در سالهای اخیر با وضع قوانین استاندارد مناسب و اجرای آن توانسته است کیفیت منابع آب موجود در کشور خود را تا حد قابل قبولی بهبود بخشد، بررسی آن می تواند راهکارهای مناسبی را در اختیار کشورهایی در حال توسعه مانند ایران در خصوص تدوین استانداردها قرار دهد.