مفهوم بدن در اندیشه فلسفی مرلوپونتی و چالش های نظری در قرائت جامعه شناختی آن

پیش از نیمه دوم دهه 1980 اغلب جامعه شناسان در جامعه شناسی پزشکی و جامعه شناسی عمومی، ضمن غفلت از بعد جسمانی و شهوانی بدن، علاقه مند به تامل درباره جنبه های غیرمادی آن بودند. ترنر بی توجهی به جامعه شناسی بدن را ناشی از سنت فلسفی جدایی ذهن و عین از یکدیگر می داند که از دکارت به یادگار مانده است. منتقدان معتقدند که چنین دوگانه انگاری به بهای کم اهمیت دادن جسم و جهان مادی و رابطه نزدیک جسم و ذهن، بر ذهن، روح، ایده ها و نظایر آن بیش از حد تاثیر می گذارند.
این دوانگاری با این باور همراه است که ذهن نوعی برتری و چیرگی نسبت به بدن دارد. جمله معروف دکارت مبنی بر «من می اندیشم پس هستم» مؤید همین ادعاست. یکی از دغدغه های فلسفه نوین غرب، شکستن همین دوانگاری بوده است. نظریات مرلوپونتی از جمله این تلاش ها در زمینه برقراری اتحاد ذهن و بدن و نفی دوگانگی دکارتی می باشد که در این مقال به آن پرداخته شده است.