مقایسه الگوهای تعامل والدین در کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه- بیش فعالی با گروه کنترل

الگوهای ارتباطی والدین با کودکان می تواند شخصیت فرزندان را تحت تاثیر قرار داده و باعث ایجاد ویژگی های رفتاری مثبت یا منفی شود. چگونگی برخورد والدین، اثرات طولانی بر رفتار، عملکرد، انتظارات و در نهایت بر شخصیت افراد در آینده دارد. هدف از انجام این پژوهش، بررسی الگوهای تعامل والدین در کودکان با اختلال کمبود توجه- بیش فعالی می باشد.

این مطالعه از نوع مورد، شاهد و برروی پنجاه کودک 12-7 ساله پسر انجام گرفت، 25 نفر دانش آموز مبتلا به اختلال کمبود توجه به پیش فعالی مراجعه کننده به کلینیک های روانپزشکی شهر اصفهان براساس معیارهای تشخیصی DSM-IV بودند و 25 نفر نیز دانش آموزان پسر عادی بودند که به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ایچند مرحله ای از بین دبستانهای نواحی پنجگانه شهر اصفهان در سال 1384 انتخاب شدند و پرسش نامه الگوی تعامل والدین (شافر و ادگرتون) در مورد آنها انجام گرفت.

در الگوی تعامل «ارتباط» میانگین نمره کودکان عادی 08/15 و میانگین نمره کودکان کمبود توجه- بیش فعال 42/13، در الگوی تعامل «پذیرش» میانگین گروه اول 76/14 و میانگین گروه دوم 76/11، در الگوی تعامل «کنترل» میانگین گروه اول 90/14 و گروه دوم 88/10، در الگوی تعامل «استقلال» میانگین گروه اول 28/13 و گروه دوم 76/11، در الگوی تعامل «کنترل پرخاشگرانه» میانگین گروه اول 13 و گروه دوم 68/19 و در الگوی تعامل «عدم دلبستگی پرخاشگرانه» میانگین گروه اول 36/13 و گروه دوم 67/16 می باشد. میانگین نمره الگوی تعامل والدین کودکان عادی در تمامی الگوهای تعاملی به جز «کنترل پرخاشگرانه» و «عدم دلبستگی پرخاشگرانه» بالاتراز کودکان مبتلا به کمبود توجه-بیش فعالی می باشد.

هرچه نمره الگوی تعاملی «پذیرش» والدین بیشتر باشد، شدت علایم کمبود توجه بیش فعال فرزندان آنها کمتر است. هرچه الگوی تعاملی «کنترل» مثبت در والدین بیشتر باشد نیز شدت علایم کمتر می باشد. همچنین با افزایش نمرات الگوهای تعامل «کنترل پرخاشگرانه» و «عدم دلبستگی پرخاشگرانه» شدت علایم کمبود توجه بیش فعال افزایش می یابد