حالت و معنای حالت در زبان روسی

در دستور سنتی زبان روسی، ویژگی دستوری «حالت» به عنوان یکی از ویژگی های دستوری تغییردهنده در ارتباط با اسم تعیین می شود و بر این اساس، شش حالت صرفی تحت عناوین «حالت نهادی،» حالت اضافی «،»حالت به ای «،»حالت مفعول مستقیم «،»حالت بایی «و»حالت حرف اضافه ای «مشخص می شوند.» صرف اسمی «از سوی دستورنویسان روس عمدتا به شکل های مختلف اسم که موجب ویژگی دستوری»حالت «به دست می آیند، اطلاق می شود و با توجه به پایانه های صرفی اسامی، سه نوع»صرث اسمی زایا«تعیین می شوند. در مطالعات و تحقیقات مربوط به زبان شناسی نوین روسی،»حالت معنایی! به عنوان یک مقولهء دلستوری جهانی در نظر گرفته می شود و از «حالت صرفی» متمایز می شود. «حالت صرفی» در زبان روسی یکی از مهم ترین ابزارهای دستوری برای بیان «حالت معنایی» است. یکی از مهم ترین روش های بیان «حالت معنایی» در زبان فارسی، استفاده از حروف اضافه در ترکیب با اسامی است. «معانی حالت» در دستور زبان روسی به چهار دسته معانی عام تقسیم می شوند: «معانی نهادی»، «معانی مفعولی»، «معانی متمم اسمی» و «معانی متمم قیدی». هر یک از معانی عام در برگیرنده تعدادی معانی جزیی است.