بررسی اثر هارمان، نورهارمان و هارمین بر رفتار نوک زدن القاء شده توسط آپومرفین در جوجه

آلکالوئیدهای بتاکربولینی که بعنوان آلکالوئیدهای گیاه اسپند شناخته می شوند، طیف اثر گسترده ای مانند افزایش آزادسازی دوپامین و دیگر کاتکول آمین ها از نقاط مختلف مغزی و مهار مونوآمین اکسیداز (MAO) دارند. این نتایج پیشنهاد می کند که بتاکربولین های گیاه اسپند بتوانند بعضی از رفتارهای کلیشه ای دوپامینرژیک را تعدیل کنند. منظور از مطالعه حاضر، بررسی اثر بعضی از بتاکربولین های گیاه اسپند یعنی هارمان، نورهارمان و هارمین بر رفتار نوک زدن القاء شده توسط آپومرفین در جوجه است.
همه آزمایشات روی جوجه های نر و ماده (40 الی60 گرم) صورت گرفت. اثر تعدیلی بتاکربولین ها بر رفتار کلیشه ای با استفاده از رفتار نوک زدن القاء شده توسط آپومرفین ارزیابی شد. تزریق زیر جلدی آپومرفین (025/0 میلی گرم/کیلوگرم، آگونیست مختلط گیرنده های دوپامینی D1/D2) رفتار کلیشه ای نوک زدن را در جوجه القاء می کرد. پاسخ نوک زدن بصورت مشاهده مستقیم و بمدت 40 دقیقه ثبت می شد.
تزریق زیرجلدی هارمان (5/2 الی 10 میلی گرم/کیلوگرم) و هارمین (25/1 الی 5 میلی گرم/کیلوگرم) بطور معنی داری رفتار نوک زدن القاء شده توسط آپومرفین (25/0 میلی گرم/کیلوگرم) را کاهش داد. اثر نورهارمان (5/2 الی 15 میلی گرم/کیلوگرم) بر رفتار نوک زدن دوفازه بود اثر مهاری هارمان، نورهارمان و هارمین بر رفتار نوک زدن توسط فلومازنیل (5 میلی گرم/کیلوگرم، زیرجلدی، 30 دقیقه قبل از تست) و رزرپین (5 میلی گرم/کیلوگرم، داخل صفاقی، 18 ساعت قبل از تست) آنتاگونیزه شد.
نتایج بیانگر آن است که اثر تعدیلی هارمان، نورهارمان و هارمین بر رفتار کلیشه ای نوک زدن در جوجه ممکن است از طریق یک مکانیسم inverse agonist و با واسطه سیستم مونوآمینرژیک اعمال شود.