معماری و نظم گیاه

هنر ایرانی از دیرباز تاکنون توجه خاصی به منظره و عناصر موجود در طبیعت داشته است. این نگرش طبیعت گرا ریشه در جهان بینی و تفکرات ایرانیان باستان دارد. امروزه در جریان شکل دادن و تکمیل شهرها، انسان تدریجا از محیط طبیعی دور می شود. در شهرهای سنتی و گذشته در ایران رابطه تنگاتنگی بین انسان، محیط طبیعی و محیط مصنوع وجود داشت. انسان ها هنوز در شهرهای کوچک و یا در روستاها به طور روزمره با طبیعت و چرخه های طبیعی در تعامل هستند. طبیعت با عناصر خود نطفه هایی را بر معماری و محیط مصنوع اعمال کرده است منجمله نظم گیاه که در این مقاله بررسی چگونگی این رابطه مد نظر بوده است. باد، آب، خاک، سبزه و گیاه، کوه و دشت همگی جزئی از زندگی و حیات آن ها هستند. با غلبه و تسلط بر طبیعت همچنین عدم تداوم فرهنگ طبیعی و بومی، انسان نوعی گسیختگی با نظام ارزشی ترغیب نموده است.