میزان توسل به دعا در بیماران همودیالیزی استان گلستان

اعتقادات مذهبی عامل مهمی در حمایت روحی بیماران است. برای احساس راحتی بیشتر و کسب توان دوباره به منظور حرکت به سوی تطابق بیشتر با بیماری، باید به قدرت خدا تکیه نمود. اعمال مذهبی، دعا و نیایش نه تنها بر حالات عاطفی بلکه بر کیفیات بدنی فرد تاثیر می گذارد و گاهی در چند لحظه یا چند روز بیماری جسمی را بهبود می بخشد. این مطالعه با هدف بررسی میزان توسل به خدا در بیماران همودیالیزی صورت گرفت.
در این مطالعه توصیفی- مقطعی تک گروهی و تک مرحله ای، 245 بیمار دیالیزی مراجعه کننده به مرکز همودیالیز استان گلستان به روش مبتنی بر هدف انتخاب شدند. اطلاعات از طریق پرسش نامه تناوب دعای مراویگلیا جمع آوری شد. داده ها با کمک نرم افزار SPSS 16 و آمار توصیفی و آزمون فریدمن مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت.
میزان توسل به دعا 8/9 ± 9/173 بود. 4/98% نمونه ها به میزان زیاد از دعا استفاده می کردند. نمره تناوب دعا 6/6 ± 2/95، تجربه قبلی دعا 6/4 ± 9/46 و نگرش دعا 1/3 ± 8/31 بود. در بعد تناوب دعا، 5/44% به طور مداوم از خدا به خاطر نعمت هایش تشکر می نمودند و 42% نیز به طور مداوم از خداوند یاری می طلبیدند. در بعد تجربه قبلی دعا، 88% در گذشته معتقد بودند که «خدا گاهی بیماران را شفا می دهد». در بعد نگرش، 40% موافق بودند که خداوند مراقب آنهاست. بین ابعاد دعا ارتباط معنی داری مشاهده شد (01/0>p).
میزان توسل به دعا در بیماران همودیالیزی در سطح بالایی قرار دارد.