بررسی بافت شناسی سطح تماس استخوان با میکروایمپلنت های ارتودنسی به دنبال اعمال نیروی فوری و تاخیری در استخوان فک پایین سگ

یکی از روش های موفق برای داشتن انکوریج مطلق استفاده از انواع انکوریج اسکلتی از جمله میکروایمپلنت ها می باشد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تغییرات بافت شناسی و میزان سطح تماس استخوان- میکروایمپلنت بعد از اعمال نیروی ارتودنسی فوری و تا خیری در استخوان فک پایین سگ می باشد.

در این مطالعه مداخله ای تجربی، 32 عدد میکروایمپلنت (Abso Anchor) در استخوان فک پایین چهار قلاده سگ، در ناحیه پرمولرها قرار داده شدند. میکروایمپلنت ها به دو گروه اعمال نیرو و بدون اعمال نیرو (کنترل) تقسیم شدند. نمونه های کنترل خود به دو گروه چهار هفته ای و هشت هفته ای و نمونه های تحت اعمال نیرو به دو گروه اعمال نیروی فوری و اعمال نیروی تا خیری (بعد از چهار هفته التیام) تقسیم گردید. در نمونه های تحت اعمال نیرو، نیروی دویست گرمی به مدت چهار هفته توسط فنر Ni-Ti اعمال شد. در پایان میکروایمپلنت ها همراه با استخوان اطرافشان، تحت ارزیابی بافت شناسی قرار گرفتند. در این ارزیابی بافت اطراف و میزان درصد سطح تماس استخوان- میکروایمپلنت (BIC: Bone Implant Contact) در هر نمونه بررسی شد. جهت مقایسه مقادیر BIC در بین گروه ها، از آنالیز آماری (Three way ANOVA) استفاده گردید.

از مجموع 32 عدد میکروایمپلنت، دو عدد از نمونه ها لق شده بودند لذا درصد موفقیت 7/93% بود. مقادیر BIC بین گروه های اعمال نیرو و عدم اعمال نیرو و نیز بین گروه های اعمال نیروی فوری و اعمال نیروی تا خیری تفاوت آماری معناداری نداشت.

اعمال نیروی فوری و تا خیری تفاوتی در میزان سطح تماس استخوان-میکروایمپلنت ایجاد نمی کند.