بررسی مکانیسم های اجرایی معاهده CITES در نظام حقوقی ایران با هدف حفاظت از گونه های در معرض خطر انقراض

همه ساله حدود 17500 گونه از انواع حیوانات و گیاهان در دنیا محو و نابود می شوند که این تعداد از نظر اکولوژیکی رقمی کمتر از حد واقعی را نشان می دهد. در سال های اخیر اجلاس ها و کنفرانس های مهم و متعددی در جهان برگزار گردیده است که منجر به شناخت و تصمیم گیری در راه مقابله با عمده ترین مسایل زیست محیطی شده است و کنوانسیون تجارت بین المللی گونه های جانوری و گیاهی وحشی در معرض خطر انقراض معروف به CITES * از موافقتنامه های زیست محیطی بین المللی است که با هدف حمایت از گونه های در معرض خطر انقراض در مقابل تجارت بی رویه جهانی تدوین یافته و در حال حاضر یکی از موثرترین معاهدات زیست محیطی برای حمایت از این گونه ها در سطح جهان است. هر چند که CITES دارای ماهیت قاعده سازی در سطح جهان است لیکن بنا به دلایل مختلف از جمله محدودیت و خاص بودن موضوع و عدم برخورد مستقیم با حاکمیت ملی دول و تحدید حدود آن، ذاتا در حدی نیست که بتواند تبدیل به یک عرف بین المللی شود، لذا این معاهده صرفا میان کشورهای عضو معتبر بوده ولی دارای آثاری غیر مستقیم نسبت به کشورهای غیر عضو نیز می باشد، به عبارت دیگر با توجه به روند سریع عضویت کشورها تاثیرات عمومی و جهانی آن انکار پذیر نمی باشد. ایران نیز به عنوان یکی از اعضای این معاهده بیش از سه دهه است که در راستای اهداف آن گام بر می دارد.