بررسی رشد و عملکرد خیار (Cucumis sativus L.) و بامیه (Abelmoschus esculentus L.) در روش کشت مخلوط

به منظور بررسی اثر متقابل کشت مخلوط خیار و بامیه، آزمایشی به مدت یکسال زراعی(1387) در شهرستان نوشهر، به‎صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‎های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا شد. تیمارهای الگوی کشت در چهار سطح: کشت خالص خیار یا بامیه، کشت بامیه داخل ردیف خیار، کشت بامیه بین ردیف‎های خیار و الگوی کشت بامیه بین و داخل ردیف‎های خیار و تیمارهای تراکم در سه سطح (فاصله کشت بین بوته 20، 30 و 40 سانتی‎متر) بودند. صفات رویشی و عملکرد، غلظت عناصر پتاسیم، فسفر، کلسیم و نیتروژن در تیمارهای آزمایشی مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج آزمایش نشان داد که در بوته های خیار،کشت مخلوط باعث افزایش غلظت عناصر کلسیم (19%)، پتاسیم (12%)، عملکرد (12%) و کاهش غلظت نیتروژن (12%)، تعداد شاخه فرعی (23%) و سطح برگ (15%) شد. برای بامیه، کشت مخلوط باعث افزایش غلظت عناصر فسفر (3%)، نیتروژن (16%)، سطح برگ بوته (41%)، وزن‎تر بوته (26%) و کاهش غلظت کلسیم (8%) نسبت به کشت خالص شد. اثر متقابل الگوی کشت و تراکم بر روی عملکرد و اجزای عملکرد خیار معنی دار بود، ولی تنها بر روی اجزای عملکرد بامیه اثر معنی داری داشت. نسبت برابری زمین در همه تیمار های کشت مخلوط، بزرگ‎تر از یک بوده و بالاترین نسبت برابری زمین (15/2) در تیمار کشت مخلوط بامیه بین بوته و ردیف‎های خیار، با تراکم متوسط به‎دست آمد. نتایج این تحقیق نشان ‎داد که بین دو گیاه خیار و بامیه نوعی سازگاری و هماهنگی وجود دارد که می‎تواند حاصل ویژگی های فیزیولوژیکی وگیاه‎شناسی و عوامل مساعد اکولوژیکی باشد که باعث افزایش عملکرد در دو گیاه شده است.